بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿المرسلات، 0﴾
وَ الْمُرْسَلاَتِ عُرْفاً (1)
سوگند به فرستادگانِ پى در پى ،
﴿المرسلات، 1﴾
فَالْعَاصِفَاتِ عَصْفاً (2)
که سخت توفندهاند .
﴿المرسلات، 2﴾
وَ النَّاشِرَاتِ نَشْراً (3)
و سوگند به افشانندگانِ افشانگر ،
﴿المرسلات، 3﴾
فَالْفَارِقَاتِ فَرْقاً (4)
که [ میان حق و باطل ] جُداگرند ،
﴿المرسلات، 4﴾
فَالْمُلْقِیَاتِ ذِکْراً (5)
و القاکننده وحىاند .
﴿المرسلات، 5﴾
عُذْراً أَوْ نُذْراً (6)
خواه عذرى باشد یا هشدارى .
﴿المرسلات، 6﴾
إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَوَاقِعٌ (7)
که آنچه وعده یافتهاید قطعاً رخ خواهد داد .
﴿المرسلات، 7﴾
فَإِذَا النُّجُومُ طُمِسَتْ (8)
پس وقتى که ستارگان محو شوند ،
﴿المرسلات، 8﴾
وَ إِذَا السَّمَاءُ فُرِجَتْ (9)
و آن گاه که آسمان بشکافد ،
﴿المرسلات، 9﴾
وَ إِذَا الْجِبَالُ نُسِفَتْ (10)
و آن گاه که کوهها از جا کَنده شوند ،
﴿المرسلات، 10﴾
وَ إِذَا الرُّسُلُ أُقِّتَتْ (11)
و آن گاه که پیمبران به میقات آیند ،
﴿المرسلات، 11﴾
لِأَیِّ یَوْمٍ أُجِّلَتْ (12)
براى چه روزى تعیین وقت شده است ؟
﴿المرسلات، 12﴾
لِیَوْمِ الْفَصْلِ (13)
براى روز داورى .
﴿المرسلات، 13﴾
وَ مَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الْفَصْلِ (14)
و تو چه دانى که روز داورى چیست ؟
﴿المرسلات، 14﴾
وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِلْمُکَذِّبِینَ (15)
آن روز واى بر تکذیبکنندگان !
﴿المرسلات، 15﴾
أَ لَمْ نُهْلِکِ الْأَوَّلِینَ (16)
مگر پیشینیان را هلاک نکردیم ؟
﴿المرسلات، 16﴾
ثُمَّ نُتْبِعُهُمُ الْآخِرِینَ (17)
سپس از پىِ آنان پسینیان را مىبریم .
﴿المرسلات، 17﴾
کَذٰلِکَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِینَ (18)
با مجرمان چنین مىکنیم .
﴿المرسلات، 18﴾
وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِلْمُکَذِّبِینَ (19)
آن روز واى بر تکذیبکنندگان .
﴿المرسلات، 19﴾
ش
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿النبإ، 0﴾
عَمَّ یَتَسَاءَلُونَ (1)
درباره چه چیز از یکدیگر مىپرسند ؟
﴿النبإ، 1﴾
عَنِ النَّبَإِ الْعَظِیمِ (2)
از آن خبر بزرگ ،
﴿النبإ، 2﴾
الَّذِی هُمْ فِیهِ مُخْتَلِفُونَ (3)
که درباره آن با هم اختلاف دارند .
﴿النبإ، 3﴾
کَلاَّ سَیَعْلَمُونَ (4)
نه چنان است ، به زودى خواهند دانست .
﴿النبإ، 4﴾
ثُمَّ کَلاَّ سَیَعْلَمُونَ (5)
باز هم نه چنان است ، بزودى خواهند دانست .
﴿النبإ، 5﴾
أَ لَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَاداً (6)
آیا زمین را گهوارهاى نگردانیدیم ؟
﴿النبإ، 6﴾
وَ الْجِبَالَ أَوْتَاداً (7)
و کوهها را [ چون ] میخهایى [ نگذاشتیم ] ؟
﴿النبإ، 7﴾
وَ خَلَقْنَاکُمْ أَزْوَاجاً (8)
و شما را جفت آفریدیم .
﴿النبإ، 8﴾
وَ جَعَلْنَا نَوْمَکُمْ سُبَاتاً (9)
و خواب شما را [ مایه ] آسایش گردانیدیم .
﴿النبإ، 9﴾
وَ جَعَلْنَا اللَّیْلَ لِبَاساً (10)
و شب را [ براى شما ] پوششى قرار دادیم .
﴿النبإ، 10﴾
وَ جَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشاً (11)
و روز را [ براى ] معاش [ شما ] نهادیم .
﴿النبإ، 11﴾
وَ بَنَیْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعاً شِدَاداً (12)
و بر فرازِ شما هفت [ آسمان ] استوار بنا کردیم .
﴿النبإ، 12﴾
وَ جَعَلْنَا سِرَاجاً وَهَّاجاً (13)
و چراغى فروزان گذاردیم .
﴿النبإ، 13﴾
وَ أَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجاً (14)
و از ابرهاى متراکم ، آبى ریزان فرود آوردیم ،
﴿النبإ، 14﴾
لِنُخْرِجَ بِهِ حَبّاً وَ نَبَاتاً (15)
تا بدان دانه و گیاه برویانیم ،
﴿النبإ، 15﴾
وَ جَنَّاتٍ أَلْفَافاً (16)
و باغهاى درهمپیچیده و انبوه .
﴿النبإ، 16﴾
إِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ کَانَ مِیقَاتاً (17)
قطعاً وعدگاه [ ما با شما ] روز داورى است :
﴿النبإ، 17﴾
یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجاً (18)
روزى که در « صور » دمیده شود ، و گروه گروه بیایید ;
﴿النبإ، 18﴾
وَ فُتِحَتِ السَّمَاءُ فَکَانَتْ أَبْوَاباً (19)
و آسمان ، گشوده و درهایى [ پدید ] شود ;
﴿النبإ، 19﴾
وَ سُیِّرَتِ الْجِبَالُ فَکَانَتْ سَرَاباً (20)
و کوهها را روان کنند ، و [ چون ] سرابى گردند .
﴿النبإ، 20﴾
إِنَّ جَهَنَّمَ کَانَتْ مِرْصَاداً (21)
[ آرى ، ] جهنّم [ از دیرباز ] کمینگاهى بوده ،
﴿النبإ، 21﴾
لِلطَّاغِینَ مَآباً (22)
[ که ] براى سرکشان ، بازگشتگاهى است .
﴿النبإ، 22﴾
لاَبِثِینَ فِیهَا أَحْقَاباً (23)
روزگارى دراز در آن درنگ کنند .
﴿النبإ، 23﴾
لاَ یَذُوقُونَ فِیهَا بَرْداً وَ لاَ شَرَاباً (24)
در آنجا نه خنکى چشند و نه شربتى ،
﴿النبإ، 24﴾
إِلاَّ حَمِیماً وَ غَسَّاقاً (25)
جز آب جوشان و چرکابهاى .
﴿النبإ، 25﴾
جَزَاءً وِفَاقاً (26)
کیفرى مناسب [ با جُرم آنها ] .
﴿النبإ، 26﴾
إِنَّهُمْ کَانُوا لاَ یَرْجُونَ حِسَاباً (27)
آنان بودند که به [ روز ] حساب امید نداشتند ;
﴿النبإ، 27﴾
وَ کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کِذَّاباً (28)
و آیات ما را سخت تکذیب مىکردند .
﴿النبإ، 28﴾
وَ کُلَّ شَیْ‌ءٍ أَحْصَیْنَاهُ کِتَاباً (29)
و حال آنکه هر چیزى را برشمرده [ به صورت ] کتابى در آوردهایم .
﴿النبإ، 29﴾
فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِیدَکُمْ إِلاَّ عَذَاباً (30)
پس بچشید که جز عذاب ، هرگز [ چیزى ] بر شما نمىافزاییم .
﴿النبإ، 30﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿النازعات، 0﴾
وَ النَّازِعَاتِ غَرْقاً (1)
سوگند به فرشتگانى که [ از کافران ] به سختى جان ستانند ،
﴿النازعات، 1﴾
وَ النَّاشِطَاتِ نَشْطاً (2)
و به فرشتگانى که جان [ مؤمنان ] را به آرامى گیرند ،
﴿النازعات، 2﴾
وَ السَّابِحَاتِ سَبْحاً (3)
و به فرشتگانى که [ در دریاى بىمانند ] شناکنان شناورند ،
﴿النازعات، 3﴾
فَالسَّابِقَاتِ سَبْقاً (4)
پس در پیشى گرفتن [ در فرمان خدا ] سبقتگیرندهاند ،
﴿النازعات، 4﴾
فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْراً (5)
و کار [ بندگان ] را تدبیر مىکنند .
﴿النازعات، 5﴾
یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ (6)
آن روز که لرزنده بلرزد ،
﴿النازعات، 6﴾
تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ (7)
و از پى آن لرزهاى [ دگر ] افتد ،
﴿النازعات، 7﴾
قُلُوبٌ یَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ (8)
در آن روز ، دلهایى سخت هراسانند .
﴿النازعات، 8﴾
أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ (9)
دیدگان آنها فروافتاده .
﴿النازعات، 9﴾
یَقُولُونَ أَ إِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِی الْحَافِرَةِ (10)
گویند : « آیا [ باز ] ما به [ مغاک ] زمین برمىگردیم ؟
﴿النازعات، 10﴾
أَ إِذَا کُنَّا عِظَاماً نَخِرَةً (11)
آیا وقتى ما استخوانریزههاى پوسیده شدیم [ زندگى را از سر مىگیریم ] ؟ »
﴿النازعات، 11﴾
قَالُوا تِلْکَ إِذاً کَرَّةٌ خَاسِرَةٌ (12)
[ و با خود ] گویند : « در این صورت ، این برگشتى زیانآور است . »
﴿النازعات، 12﴾
فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ (13)
و [ لى ] در حقیقت ، آن [ بازگشت ، بسته به ] یک فریاد است [ و بس ] .
﴿النازعات، 13﴾
فَإِذَا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ (14)
و بناگاه آنان در زمینِ هموار خواهند بود .
﴿النازعات، 14﴾
هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ مُوسَى (15)
آیا سرگذشت موسى بر تو آمد ؟
﴿النازعات، 15﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿عبس، 0﴾
عَبَسَ وَ تَوَلَّى (1)
چهره درهم کشید و روى گردانید ،
﴿عبس، 1﴾
أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَى (2)
که آن مرد نابینا پیش او آمد ;
﴿عبس، 2﴾
وَ مَا یُدْرِیکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّى (3)
و تو چه دانى ، شاید او به پاکى گراید ،
﴿عبس، 3﴾
أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّکْرَى (4)
یا پند پذیرد و اندرز سودش دهد .
﴿عبس، 4﴾
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى (5)
امّا آن کس که خود را بىنیاز مىپندارد ،
﴿عبس، 5﴾
فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّى (6)
تو بدو مىپردازى ;
﴿عبس، 6﴾
وَ مَا عَلَیْکَ أَلاَّ یَزَّکَّى (7)
با آنکه اگر پاک نگردد ، بر تو [ مسئولیّتى ] نیست .
﴿عبس، 7﴾
وَ أَمَّا مَنْ جَاءَکَ یَسْعَى (8)
و امّا آن کس که شتابان پیش تو آمد ،
﴿عبس، 8﴾
وَ هُوَ یَخْشَى (9)
در حالى که [ از خدا ] مىترسید ،
﴿عبس، 9﴾
فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّى (10)
تو از او به دیگران مىپردازى .
﴿عبس، 10﴾
کَلاَّ إِنَّهَا تَذْکِرَةٌ (11)
زنهار [ چنین مکن ] این [ آیات ] پندى است .
﴿عبس، 11﴾
فَمَنْ شَاءَ ذَکَرَهُ (12)
تا هر که خواهد ، از آن پند گیرد .
﴿عبس، 12﴾
فِی صُحُفٍ مُکَرَّمَةٍ (13)
در صحیفههایى ارجمند ،
﴿عبس، 13﴾
مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ (14)
والا و پاکشده ،
﴿عبس، 14﴾
بِأَیْدِی سَفَرَةٍ (15)
به دست فرشتگانى ،
﴿عبس، 15﴾
کِرَامٍ بَرَرَةٍ (16)
ارجمند و نیکوکار .
﴿عبس، 16﴾
قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَکْفَرَهُ (17)
کشته باد انسان ، چه ناسپاس است !
﴿عبس، 17﴾
مِنْ أَیِّ شَیْ‌ءٍ خَلَقَهُ (18)
او را از چه چیز آفریده است ؟
﴿عبس، 18﴾
مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ (19)
از نطفهاى خلقش کرد و اندازه مقرّرش بخشید .
﴿عبس، 19﴾
ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَهُ (20)
سپس راه را بر او آسان گردانید .
﴿عبس، 20﴾
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ (21)
آن گاه به مرگش رسانید و در قبرش نهاد .
﴿عبس، 21﴾
ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ (22)
سپس چون بخواهد او را برانگیزد .
﴿عبس، 22﴾
کَلاَّ لَمَّا یَقْضِ مَا أَمَرَهُ (23)
ولى نه ! هنوز آنچه را به او دستور داده ، به جاى نیاورده است .
﴿عبس، 23﴾
فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَى طَعَامِهِ (24)
پس انسان باید به خوراک خود بنگرد ،
﴿عبس، 24﴾
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبّاً (25)
که ما آب را به صورت بارشى فرو ریختیم ;
﴿عبس، 25﴾
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقّاً (26)
آن گاه زمین را با شکافتنى [ لازم ] شکافتیم ;
﴿عبس، 26﴾
فَأَنْبَتْنَا فِیهَا حَبّاً (27)
پس در آن ، دانه رویانیدیم .
﴿عبس، 27﴾
وَ عِنَباً وَ قَضْباً (28)
و انگور و سبزى ،
﴿عبس، 28﴾
وَ زَیْتُوناً وَ نَخْلاً (29)
و زیتون و درخت خرما ،
﴿عبس، 29﴾
وَ حَدَائِقَ غُلْباً (30)
و باغهاى انبوه ،
﴿عبس، 30﴾
وَ فَاکِهَةً وَ أَبّاً (31)
و میوه و چراگاه ،
﴿عبس، 31﴾
مَتَاعاً لَکُمْ وَ لِأَنْعَامِکُمْ (32)
[ تا وسیله ] استفاده شما و دامهایتان باشد .
﴿عبس، 32﴾
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ (33)
پس چون فریاد گوشخراش دررسد ;
﴿عبس، 33﴾
یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ (34)
روزى که آدمى از برادرش ،
﴿عبس، 34﴾
وَ أُمِّهِ وَ أَبِیهِ (35)
و از مادرش و پدرش .
﴿عبس، 35﴾
وَ صَاحِبَتِهِ وَ بَنِیهِ (36)
و از همسرش و پسرانش مىگریزد ،
﴿عبس، 36﴾
لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ (37)
در آن روز ، هر کسى از آنان را کارى است که او را به خود مشغول مىدارد .
﴿عبس، 37﴾
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ (38)
در آن روز ، چهرههایى درخشانند ،
﴿عبس، 38﴾
ضَاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ (39)
خندان [ و ] شادانند .
﴿عبس، 39﴾
وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْهَا غَبَرَةٌ (40)
و در آن روز ، چهرههایى است که بر آنها غبار نشسته ،
﴿عبس، 40﴾
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ (41)
[ و ] آنها را تاریکى پوشانده است ;
﴿عبس، 41﴾
أُولٰئِکَ هُمُ الْکَفَرَةُ الْفَجَرَةُ (42)
آنان همان کافران بدکارند .
﴿عبس، 42﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿التکویر، 0﴾
إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ (1)
آن گاه که خورشید به هم درپیچد ،
﴿التکویر، 1﴾
وَ إِذَا النُّجُومُ انْکَدَرَتْ (2)
و آن گه که ستارگان همى تیره شوند ،
﴿التکویر، 2﴾
وَ إِذَا الْجِبَالُ سُیِّرَتْ (3)
و آن گاه که کوهها به رفتار آیند .
﴿التکویر، 3﴾
وَ إِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ (4)
وقتى شتران ماده وانهاده شوند ،
﴿التکویر، 4﴾
وَ إِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ (5)
و آن گه که وحوش را همى گرد آرند ،
﴿التکویر، 5﴾
وَ إِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ (6)
دریاها آن گه که جوشان گردند ،
﴿التکویر، 6﴾
وَ إِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ (7)
و آن گاه که جانها به هم درپیوندند ،
﴿التکویر، 7﴾
وَ إِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ (8)
پرسند چو زان دخترک زنده بهگور :
﴿التکویر، 8﴾
بِأَیِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ (9)
به کدامین گناه کشته شده است ؟
﴿التکویر، 9﴾
وَ إِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ (10)
و آن گاه که نامهها ز هم بگشایند ،
﴿التکویر، 10﴾
وَ إِذَا السَّمَاءُ کُشِطَتْ (11)
و آن گاه که آسمان زجا کنده شود ،
﴿التکویر، 11﴾
وَ إِذَا الْجَحِیمُ سُعِّرَتْ (12)
و آن گه که جحیم را برافروزانند ،
﴿التکویر، 12﴾
وَ إِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ (13)
و آن گه که بهشت را فرا پیش آرند ،
﴿التکویر، 13﴾
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ (14)
هر نَفْس بداند چه فراهم دیده .
﴿التکویر، 14﴾
فَلاَ أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ (15)
نه ، نه ! سوگند به اختران گردان ،
﴿التکویر، 15﴾
الْجَوَارِ الْکُنَّسِ (16)
[ کز دیده ] نهان شوند و از نو آیند ،
﴿التکویر، 16﴾
وَ اللَّیْلِ إِذَا عَسْعَسَ (17)
سوگند به شب چو پشت گرداند ،
﴿التکویر، 17﴾
وَ الصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ (18)
سوگند به صبح چون دمیدن گیرد ،
﴿التکویر، 18﴾
إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَرِیمٍ (19)
که [ قرآن ] سخن فرشته بزرگوارى است .
﴿التکویر، 19﴾
ذِی قُوَّةٍ عِنْدَ ذِی الْعَرْشِ مَکِینٍ (20)
نیرومند [ که ] پیش خداوند عرش ، بلندپایگاه است .
﴿التکویر، 20﴾
مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِینٍ (21)
در آنجا [ هم ] مُطاع [ و هم ] امین است .
﴿التکویر، 21﴾
وَ مَا صَاحِبُکُمْ بِمَجْنُونٍ (22)
و رفیق شما مجنون نیست ;
﴿التکویر، 22﴾
وَ لَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِینِ (23)
و قطعاً آن [ فرشته وحى ] را در اُفق رخشان دیده .
﴿التکویر، 23﴾
وَ مَا هُوَ عَلَى الْغَیْبِ بِضَنِینٍ (24)
و او در امر غیب بخیل نیست .
﴿التکویر، 24﴾
وَ مَا هُوَ بِقَوْلِ شَیْطَانٍ رَجِیمٍ (25)
و [ قرآن ] نیست سخن دیوِ رجیم .
﴿التکویر، 25﴾
فَأَیْنَ تَذْهَبُونَ (26)
پس به کجا مىروید ؟
﴿التکویر، 26﴾
إِنْ هُوَ إِلاَّ ذِکْرٌ لِلْعَالَمِینَ (27)
این [ سخن ] بجز پندى براى عالمیان نیست ;
﴿التکویر، 27﴾
لِمَنْ شَاءَ مِنْکُمْ أَنْ یَسْتَقِیمَ (28)
براى هر یک از شما که خواهد به راه راست رَوَد .
﴿التکویر، 28﴾
وَ مَا تَشَاءُونَ إِلاَّ أَنْ یَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ (29)
و تا خدا ، پروردگار جهانیان ، نخواهد ، [ شما نیز ] نخواهید خواست .
﴿التکویر، 29﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِذَا السَّمَاءُ انْفَطَرَتْ (1)
آن گاه که آسمان ز هم بشکافد ،
﴿الانفطار، 1﴾
وَ إِذَا الْکَوَاکِبُ انْتَثَرَتْ (2)
و آن گاه که اختران پراکنده شوند ،
﴿الانفطار، 2﴾
وَ إِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ (3)
و آن گاه که دریاها از جا برکنده گردند ،
﴿الانفطار، 3﴾
وَ إِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ (4)
و آن گاه که گورها زیر و زبر شوند ،
﴿الانفطار، 4﴾
عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ وَ أَخَّرَتْ (5)
هر نَفْسى آنچه را پیش فرستاده و بازپس گذاشته ، بداند .
﴿الانفطار، 5﴾
یَا أَیُّهَا الْإِنْسَانُ مَا غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَرِیمِ (6)
اى انسان ، چه چیز تو را در باره پروردگار بزرگوارت مغرور ساخته ؟
﴿الانفطار، 6﴾
الَّذِی خَلَقَکَ فَسَوَّاکَ فَعَدَلَکَ (7)
همان کس که تو را آفرید ، و [ اندام ] تو را درست کرد ، و [ آن گاه ] تو را سامان بخشید .
﴿الانفطار، 7﴾
فِی أَیِّ صُورَةٍ مَا شَاءَ رَکَّبَکَ (8)
و به هر صورتى که خواست ، تو را ترکیب کرد .
﴿الانفطار، 8﴾
کَلاَّ بَلْ تُکَذِّبُونَ بِالدِّینِ (9)
با این همه ، شما منکرِ [ روز ] جزایید .
﴿الانفطار، 9﴾
وَ إِنَّ عَلَیْکُمْ لَحَافِظِینَ (10)
و قطعاً بر شما نگهبانانى [ گماشته شده ] اند :
﴿الانفطار، 10﴾
کِرَاماً کَاتِبِینَ (11)
[ فرشتگان ] بزرگوارى که نویسندگان [ اعمال شما ] هستند ;
﴿الانفطار، 11﴾
یَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ (12)
آنچه را مىکنید ، مىدانند .
﴿الانفطار، 12﴾
إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ (13)
قطعاً نیکان به بهشت اندرند .
﴿الانفطار، 13﴾
وَ إِنَّ الْفُجَّارَ لَفِی جَحِیمٍ (14)
و بىشکّ ، بدکاران در دوزخند .
﴿الانفطار، 14﴾
یَصْلَوْنَهَا یَوْمَ الدِّینِ (15)
روز جزا در آنجا درآیند ،
﴿الانفطار، 15﴾
وَ مَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِینَ (16)
و از آن [ عذاب ] دور نخواهند بود .
﴿الانفطار، 16﴾
وَ مَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الدِّینِ (17)
و تو چه دانى که چیست روز جزا .
﴿الانفطار، 17﴾
ثُمَّ مَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الدِّینِ (18)
باز چه دانى که چیست روز جزا ؟
﴿الانفطار، 18﴾
یَوْمَ لاَ تَمْلِکُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَیْئاً وَ الْأَمْرُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ (19)
روزى که کسى براى کسى هیچ اختیارى ندارد ; و در آن روز ، فرمان از آنِ خداست .
﴿الانفطار، 19﴾
﴿الانفطار، 0﴾بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿المطففین، 0﴾
وَیْلٌ لِلْمُطَفِّفِینَ (1)
واى بر کمفروشان ،
﴿المطففین، 1﴾
الَّذِینَ إِذَا اکْتَالُوا عَلَى النَّاسِ یَسْتَوْفُونَ (2)
که چون از مردم پیمانه ستانند ، تمام ستانند ;
﴿المطففین، 2﴾
وَ إِذَا کَالُوهُمْ أَوْ وَزَنُوهُمْ یُخْسِرُونَ (3)
و چون براى آنان پیمانه یا وزن کنند ، به ایشان کم دهند .
﴿المطففین، 3﴾
أَ لاَ یَظُنُّ أُولٰئِکَ أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ (4)
مگر آنان گمان نمىدارند که برانگیخته خواهند شد ؟
﴿المطففین، 4﴾
لِیَوْمٍ عَظِیمٍ (5)
[ در ] روزى بزرگ :
﴿المطففین، 5﴾
یَوْمَ یَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ (6)
روزى که مردم در برابر پروردگار جهانیان به پاى ایستند .
﴿المطففین، 6﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الانشقاق، 0﴾
إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ (1)
آن گاه که آسمان ز هم بشکافد ،
﴿الانشقاق، 1﴾
وَ أَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَ حُقَّتْ (2)
و پروردگارش را فرمان بَرَد و [ چنین ] سِزَد .
﴿الانشقاق، 2﴾
وَ إِذَا الْأَرْضُ مُدَّتْ (3)
و آن گاه که زمین کشیده شود ،
﴿الانشقاق، 3﴾
وَ أَلْقَتْ مَا فِیهَا وَ تَخَلَّتْ (4)
و آنچه را که در آن است بیرون افکند و تُهى شود ،
﴿الانشقاق، 4﴾
وَ أَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَ حُقَّتْ (5)
و پروردگارش را فرمان بَرَد و [ چنین ] سزد .
﴿الانشقاق، 5﴾
یَا أَیُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّکَ کَادِحٌ إِلَى رَبِّکَ کَدْحاً فَمُلاَقِیهِ (6)
اى انسان ، حقّاً که تو به سوى پروردگار خود بسختى در تلاشى ، و او را ملاقات خواهى کرد .
﴿الانشقاق، 6﴾
فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ (7)
امّا کسى که کارنامهاش به دست راستش داده شود ،
﴿الانشقاق، 7﴾
فَسَوْفَ یُحَاسَبُ حِسَاباً یَسِیراً (8)
بزودىاش حسابى بس آسان کنند ،
﴿الانشقاق، 8﴾
وَ یَنْقَلِبُ إِلَى أَهْلِهِ مَسْرُوراً (9)
و شادمان به سوى کسانش بازگردد .
﴿الانشقاق، 9﴾
وَ أَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ وَرَاءَ ظَهْرِهِ (10)
و امّا کسى که کارنامهاش از پشت سرش به او داده شود ،
﴿الانشقاق، 10﴾
فَسَوْفَ یَدْعُو ثُبُوراً (11)
زودا که هلاک [ خویش ] خواهد ،
﴿الانشقاق، 11﴾
وَ یَصْلَى سَعِیراً (12)
و در آتشِ افروخته درآید .
﴿الانشقاق، 12﴾
إِنَّهُ کَانَ فِی أَهْلِهِ مَسْرُوراً (13)
او در [ میان ] خانواده خود شادمان بود .
﴿الانشقاق، 13﴾
إِنَّهُ ظَنَّ أَنْ لَنْ یَحُورَ (14)
او مىپنداشت که هرگز برنخواهد گشت .
﴿الانشقاق، 14﴾
بَلَى إِنَّ رَبَّهُ کَانَ بِهِ بَصِیراً (15)
آرى ، در حقیقت ، پروردگارش به او بینا بود .
﴿الانشقاق، 15﴾
فَلاَ أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ (16)
نه ، نه ، سوگند به شَفَق ،
﴿الانشقاق، 16﴾
وَ اللَّیْلِ وَ مَا وَسَقَ (17)
سوگند به شب و آنچه [ شب ] فروپوشاند ،
﴿الانشقاق، 17﴾
وَ الْقَمَرِ إِذَا اتَّسَقَ (18)
سوگند به ماه چون [ بَدْرِ ] تمام شود ،
﴿الانشقاق، 18﴾
لَتَرْکَبُنَّ طَبَقاً عَنْ طَبَقٍ (19)
که قطعاً از حالى به حالى برخواهید نشست .
﴿الانشقاق، 19﴾
فَمَا لَهُمْ لاَ یُؤْمِنُونَ (20)
پس چرا آنان باور نمىدارند ؟
﴿الانشقاق، 20﴾
وَ إِذَا قُرِئَ عَلَیْهِمُ الْقُرْآنُ لاَ یَسْجُدُونَ (21)
و چون بر آنان قرآن تلاوت مىشود چهره بر خاک نمىسایند ؟
﴿الانشقاق، 21﴾
بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا یُکَذِّبُونَ (22)
[ نه ! ] بلکه آنان که کفر ورزیدهاند ، تکذیب مىکنند .
﴿الانشقاق، 22﴾
وَ اللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا یُوعُونَ (23)
و خدا به آنچه در سینه دارند داناتر است .
﴿الانشقاق، 23﴾
فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ (24)
پس آنان را از عذابى دردناک خبر ده ،
﴿الانشقاق، 24﴾
إِلاَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ (25)
مگر کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کردهاند ، که آنان را پاداشى بىمنّت خواهد بود .
﴿الانشقاق، 25﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿البروج، 0﴾
وَ السَّمَاءِ ذَاتِ الْبُرُوجِ (1)
سوگند به آسمانِ آکنده ز برج ،
﴿البروج، 1﴾
وَ الْیَوْمِ الْمَوْعُودِ (2)
و به روزِ موعود ،
﴿البروج، 2﴾
وَ شَاهِدٍ وَ مَشْهُودٍ (3)
و به گواه و مورد گواهى ،
﴿البروج، 3﴾
قُتِلَ أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ (4)
مرگ بر آدمسوزانِ خندق .
﴿البروج، 4﴾
النَّارِ ذَاتِ الْوَقُودِ (5)
همان آتش مایهدار [ و انبوه ] .
﴿البروج، 5﴾
إِذْ هُمْ عَلَیْهَا قُعُودٌ (6)
آن گاه که آنان بالاى آن [ خندق به تماشا ] نشسته بودند .
﴿البروج، 6﴾
وَ هُمْ عَلَى مَا یَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِینَ شُهُودٌ (7)
و خود بر آنچه بر [ سرِ ] مؤمنان مىآوردند ، گواه بودند .
﴿البروج، 7﴾
وَ مَا نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلاَّ أَنْ یُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ (8)
و بر آنان عیبى نگرفته بودند جز اینکه به خداى ارجمند ستوده ایمان آورده بودند .
﴿البروج، 8﴾
الَّذِی لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ اللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْ‌ءٍ شَهِیدٌ (9)
همان [ خدایى ] که فرمانروایى آسمانها و زمین از آنِ اوست و خدا [ ست که ] بر هر چیزى گواه است .
﴿البروج، 9﴾
إِنَّ الَّذِینَ فَتَنُوا الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ لَمْ یَتُوبُوا فَلَهُمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَ لَهُمْ عَذَابُ الْحَرِیقِ (10)
کسانى که مردان و زنان مؤمن را آزار کرده و بعد توبه نکردهاند ، ایشان راست عذاب جهنّم ، و ایشان راست عذاب سوزان .
﴿البروج، 10﴾
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ذٰلِکَ الْفَوْزُ الْکَبِیرُ (11)
کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته کردهاند ، براى آنان باغهایى است که از زیر [ درختان ] آن جویها روان است ; این است [ همان ] رستگارى بزرگ .
﴿البروج، 11﴾
إِنَّ بَطْشَ رَبِّکَ لَشَدِیدٌ (12)
آرى ، عِقاب پروردگارت سخت سنگین است .
﴿البروج، 12﴾
إِنَّهُ هُوَ یُبْدِئُ وَ یُعِیدُ (13)
هم اوست که [ آفرینش را ] آغاز مىکند و بازمىگرداند .
﴿البروج، 13﴾
وَ هُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ (14)
و اوست آن آمُرزنده دوستدارِ [ مؤمنان ] .
﴿البروج، 14﴾
ذُو الْعَرْشِ الْمَجِیدُ (15)
صاحب ارجمند عرش .
﴿البروج، 15﴾
فَعَّالٌ لِمَا یُرِیدُ (16)
هر چه را بخواهد انجام مىدهد .
﴿البروج، 16﴾
هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ الْجُنُودِ (17)
آیا حدیث [ آن ] سپاهیان :
﴿البروج، 17﴾
فِرْعَوْنَ وَ ثَمُودَ (18)
فرعون و ثَمود بر تو آمد ؟
﴿البروج، 18﴾
بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی تَکْذِیبٍ (19)
[ نه ، ] بلکه آنان که کافر شدهاند در تکذیباند ;
﴿البروج، 19﴾
وَ اللَّهُ مِنْ وَرَائِهِمْ مُحِیطٌ (20)
با آنکه خدا از هر سو برایشان محیط است .
﴿البروج، 20﴾
بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِیدٌ (21)
آرى ، آن قرآنى ارجمند است ،
﴿البروج، 21﴾
فِی لَوْحٍ مَحْفُوظٍ (22)
که در لوحى محفوظ است .
﴿البروج، 22﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الطارق، 0﴾
وَ السَّمَاءِ وَ الطَّارِقِ (1)
سوگند به آسمان و آن اختر شبگرد .
﴿الطارق، 1﴾
وَ مَا أَدْرَاکَ مَا الطَّارِقُ (2)
و تو چه دانى که اختر شبگرد چیست ؟
﴿الطارق، 2﴾
النَّجْمُ الثَّاقِبُ (3)
آن اختر فروزان .
﴿الطارق، 3﴾
إِنْ کُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَیْهَا حَافِظٌ (4)
هیچ کس نیست مگر اینکه نگاهبانى بر او [ گماشته شده ] است .
﴿الطارق، 4﴾
فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ مِمَّ خُلِقَ (5)
پس انسان باید بنگرد که از چه آفریده شده است ؟
﴿الطارق، 5﴾
خُلِقَ مِنْ مَاءٍ دَافِقٍ (6)
از آب جهندهاى خلق شده ،
﴿الطارق، 6﴾
یَخْرُجُ مِنْ بَیْنِ الصُّلْبِ وَ التَّرَائِبِ (7)
[ که ] از صُلْبِ مرد و میان استخوانهاى سینه زن بیرون مىآید .
﴿الطارق، 7﴾
إِنَّهُ عَلَى رَجْعِهِ لَقَادِرٌ (8)
در حقیقت ، او [ خدا ] بر بازگردانیدن وى بخوبى تواناست .
﴿الطارق، 8﴾
یَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ (9)
آن روز که رازها [ همه ] فاش شود ،
﴿الطارق، 9﴾
فَمَا لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَ لاَ نَاصِرٍ (10)
پس او را نه نیرویى مانَد و نه یارى .
﴿الطارق، 10﴾
وَ السَّمَاءِ ذَاتِ الرَّجْعِ (11)
سوگند به آسمانِ بارشانگیز ،
﴿الطارق، 11﴾
وَ الْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ (12)
سوگند به زمین شکافدار [ آماده کشت ] ،
﴿الطارق، 12﴾
إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ (13)
[ که ] در حقیقت ، قرآن گفتارى قاطع و روشنگر است ;
﴿الطارق، 13﴾
وَ مَا هُوَ بِالْهَزْلِ (14)
و آن شوخى نیست .
﴿الطارق، 14﴾
إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْداً (15)
آنان دست به نیرنگ مىزنند .
﴿الطارق، 15﴾
وَ أَکِیدُ کَیْداً (16)
و [ من نیز ] دست به نیرنگ مىزنم .
﴿الطارق، 16﴾
فَمَهِّلِ الْکَافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْداً (17)
پس کافران را مهلت ده ، و کمى آنان را به حال خود واگذار .
﴿الطارق، 17﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ (0)
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الأعلى، 0﴾
سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَى (1)
نام پروردگار والاىِ خود را به پاکى بستاى :
﴿الأعلى، 1﴾
الَّذِی خَلَقَ فَسَوَّى (2)
همان که آفرید و هماهنگى بخشید .
﴿الأعلى، 2﴾
وَ الَّذِی قَدَّرَ فَهَدَى (3)
و آنکه اندازهگیرى کرد و راه نمود .
﴿الأعلى، 3﴾
وَ الَّذِی أَخْرَجَ الْمَرْعَى (4)
و آنکه چمنزار را برآورد ;
﴿الأعلى، 4﴾
فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَى (5)
و پس [ از چندى ] آن را خاشاکى تیرهگون گردانید .
﴿الأعلى، 5﴾
سَنُقْرِئُکَ فَلاَ تَنْسَى (6)
ما بزودى [ آیات خود را به وسیله سروش غیبى ] بر تو خواهیم خواند ، تا فراموش نکنى ;
﴿الأعلى، 6﴾
إِلاَّ مَا شَاءَ اللَّهُ إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ وَ مَا یَخْفَى (7)
جز آنچه خدا خواهد ، که او آشکار و آنچه را که نهان است مىداند .
﴿الأعلى، 7﴾
وَ نُیَسِّرُکَ لِلْیُسْرَى (8)
و براى تو آسانترین [ راه ] را فراهم مىگردانیم .
﴿الأعلى، 8﴾
فَذَکِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّکْرَى (9)
پس پند ده ، اگر پند سود بخشد .
﴿الأعلى، 9﴾
سَیَذَّکَّرُ مَنْ یَخْشَى (10)
آن کس که ترسد ، بزودى عبرت گیرد .
﴿الأعلى، 10﴾
وَ یَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى (11)
و نگونبخت ، خود را از آن دور مىدارد ;
﴿الأعلى، 11﴾
الَّذِی یَصْلَى النَّارَ الْکُبْرَى (12)
همان کس که در آتشى بزرگ درآید ;
﴿الأعلى، 12﴾
ثُمَّ لاَ یَمُوتُ فِیهَا وَ لاَ یَحْیَى (13)
آن گاه نه در آن مىمیرد و نه زندگانى مىیابد .
﴿الأعلى، 13﴾
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَکَّى (14)
رستگار آن کس که خود را پاک گردانید ;
﴿الأعلى، 14﴾
وَ ذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى (15)
و نام پروردگارش را یاد کرد و نماز گزارد .
﴿الأعلى، 15﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الأعلى، 0﴾
سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَى (1)
نام پروردگار والاىِ خود را به پاکى بستاى :
﴿الأعلى، 1﴾
الَّذِی خَلَقَ فَسَوَّى (2)
همان که آفرید و هماهنگى بخشید .
﴿الأعلى، 2﴾
وَ الَّذِی قَدَّرَ فَهَدَى (3)
و آنکه اندازهگیرى کرد و راه نمود .
﴿الأعلى، 3﴾
وَ الَّذِی أَخْرَجَ الْمَرْعَى (4)
و آنکه چمنزار را برآورد ;
﴿الأعلى، 4﴾
فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَى (5)
و پس [ از چندى ] آن را خاشاکى تیرهگون گردانید .
﴿الأعلى، 5﴾
سَنُقْرِئُکَ فَلاَ تَنْسَى (6)
ما بزودى [ آیات خود را به وسیله سروش غیبى ] بر تو خواهیم خواند ، تا فراموش نکنى ;
﴿الأعلى، 6﴾
إِلاَّ مَا شَاءَ اللَّهُ إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ وَ مَا یَخْفَى (7)
جز آنچه خدا خواهد ، که او آشکار و آنچه را که نهان است مىداند .
﴿الأعلى، 7﴾
وَ نُیَسِّرُکَ لِلْیُسْرَى (8)
و براى تو آسانترین [ راه ] را فراهم مىگردانیم .
﴿الأعلى، 8﴾
فَذَکِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّکْرَى (9)
پس پند ده ، اگر پند سود بخشد .
﴿الأعلى، 9﴾
سَیَذَّکَّرُ مَنْ یَخْشَى (10)
آن کس که ترسد ، بزودى عبرت گیرد .
﴿الأعلى، 10﴾
وَ یَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى (11)
و نگونبخت ، خود را از آن دور مىدارد ;
﴿الأعلى، 11﴾
الَّذِی یَصْلَى النَّارَ الْکُبْرَى (12)
همان کس که در آتشى بزرگ درآید ;
﴿الأعلى، 12﴾
ثُمَّ لاَ یَمُوتُ فِیهَا وَ لاَ یَحْیَى (13)
آن گاه نه در آن مىمیرد و نه زندگانى مىیابد .
﴿الأعلى، 13﴾
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَکَّى (14)
رستگار آن کس که خود را پاک گردانید ;
﴿الأعلى، 14﴾
وَ ذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى (15)
و نام پروردگارش را یاد کرد و نماز گزارد .
﴿الأعلى، 15﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الغاشیة، 0﴾
هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ الْغَاشِیَةِ (1)
آیا خبرِ « غاشیه » به تو رسیده است ؟
﴿الغاشیة، 1﴾
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ (2)
در آن روز ، چهرههایى زبونند ،
﴿الغاشیة، 2﴾
عَامِلَةٌ نَاصِبَةٌ (3)
که تلاش کرده ، رنج [ بیهوده ] بردهاند .
﴿الغاشیة، 3﴾
تَصْلَى نَاراً حَامِیَةً (4)
[ ناچار ] در آتشى سوزان درآیند .
﴿الغاشیة، 4﴾
تُسْقَى مِنْ عَیْنٍ آنِیَةٍ (5)
از چشمهاى داغ نوشانیده شوند .
﴿الغاشیة، 5﴾
لَیْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلاَّ مِنْ ضَرِیعٍ (6)
خوراکى جز خارِ خشک ندارند ،
﴿الغاشیة، 6﴾
لاَ یُسْمِنُ وَ لاَ یُغْنِی مِنْ جُوعٍ (7)
[ که ] نه فربه کند ، و نه گرسنگى را باز دارد .
﴿الغاشیة، 7﴾
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَاعِمَةٌ (8)
در آن روز ، چهرههایى شادابند .
﴿الغاشیة، 8﴾
لِسَعْیِهَا رَاضِیَةٌ (9)
از کوشش خود خشنودند .
﴿الغاشیة، 9﴾
لاَ تَسْمَعُ فِیهَا لاَغِیَةً (11)
سخن بیهودهاى در آنجا نشنوند .
﴿الغاشیة، 11﴾
فِیهَا عَیْنٌ جَارِیَةٌ (12)
در آن ، چشمهاى روان باشد .
﴿الغاشیة، 12﴾
فِیهَا سُرُرٌ مَرْفُوعَةٌ (13)
تختهایى بلند در آنجاست .
﴿الغاشیة، 13﴾
وَ أَکْوَابٌ مَوْضُوعَةٌ (14)
و قدحهایى نهاده شده .
﴿الغاشیة، 14﴾
وَ نَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌ (15)
و بالشهایى پهلوى هم [ چیده ] .
﴿الغاشیة، 15﴾
وَ زَرَابِیُّ مَبْثُوثَةٌ (16)
و فرشهایى [ زربفت ] گسترده .
﴿الغاشیة، 16﴾
أَ فَلاَ یَنْظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ کَیْفَ خُلِقَتْ (17)
آیا به شتر نمىنگرند که چگونه آفریده شده ؟
﴿الغاشیة، 17﴾
وَ إِلَى السَّمَاءِ کَیْفَ رُفِعَتْ (18)
و به آسمان که چگونه برافراشته شده ؟
﴿الغاشیة، 18﴾
وَ إِلَى الْجِبَالِ کَیْفَ نُصِبَتْ (19)
و به کوهها که چگونه برپا داشته شده ؟
﴿الغاشیة، 19﴾
وَ إِلَى الْأَرْضِ کَیْفَ سُطِحَتْ (20)
و به زمین که چگونه گسترده شده است ؟
﴿الغاشیة، 20﴾
فَذَکِّرْ إِنَّمَا أَنْتَ مُذَکِّرٌ (21)
پس تذکّر ده که تو تنها تذکّردهندهاى .
﴿الغاشیة، 21﴾
لَسْتَ عَلَیْهِمْ بِمُسَیْطِرٍ (22)
بر آنان تسلّطى ندارى ;
﴿الغاشیة، 22﴾
إِلاَّ مَنْ تَوَلَّى وَ کَفَرَ (23)
مگر کسى که روى بگرداند و کفر ورزد ،
﴿الغاشیة، 23﴾
فَیُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذَابَ الْأَکْبَرَ (24)
که خدا او را به آن عذاب بزرگتر عذاب کند .
﴿الغاشیة، 24﴾
إِنَّ إِلَیْنَا إِیَابَهُمْ (25)
در حقیقت ، بازگشت آنان به سوى ماست ;
﴿الغاشیة، 25﴾
ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا حِسَابَهُمْ (26)
آن گاه حساب [ خواستن از ] آنان به عهده ماست .
﴿الغاشیة، 26﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الفجر، 0﴾
وَ الْفَجْرِ (1)
سوگند به سپیدهدم ،
﴿الفجر، 1﴾
وَ لَیَالٍ عَشْرٍ (2)
و به شبهاى دهگانه ،
﴿الفجر، 2﴾
وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ (3)
و به جُفت و تاق ،
﴿الفجر، 3﴾
وَ اللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ (4)
و به شب ، وقتى سپرى شود .
﴿الفجر، 4﴾
هَلْ فِی ذٰلِکَ قَسَمٌ لِذِی حِجْرٍ (5)
آیا در این ، براى خردمند [ نیاز به ] سوگندى [ دیگر ] است ؟
﴿الفجر، 5﴾
أَ لَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ (6)
مگر ندانستهاى که پروردگارت با عاد چه کرد ؟
﴿الفجر، 6﴾
إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ (7)
صاحب [ بناهایى چون ] تیرکهاى بلند ،
﴿الفجر، 7﴾
الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلاَدِ (8)
که مانندش در شهرها ساخته نشده بود ؟
﴿الفجر، 8﴾
وَ ثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ (9)
و با ثمود ، همانان که در درّه ، تختهسنگها را مىبریدند ؟
﴿الفجر، 9﴾
وَ فِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ (10)
و با فرعون ، صاحب خرگاهها [ و بناهاى بلند ] ؟
﴿الفجر، 10﴾
الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلاَدِ (11)
همانان که در شهرها سر به طغیان برداشتند ،
﴿الفجر، 11﴾
فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ (12)
و در آنها بسیار تبهکارى کردند .
﴿الفجر، 12﴾
فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ (13)
[ تا آنکه ] پروردگارت بر سر آنان تازیانه عذاب را فرونواخت ،
﴿الفجر، 13﴾
إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ (14)
زیرا پروردگار تو سخت در کمین است .
﴿الفجر، 14﴾
فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلاَهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ (15)
امّا انسان ، هنگامى که پروردگارش وى را مىآزماید ، و عزیزش مىدارد و نعمت فراوان به او مىدهد ، مىگوید : « پروردگارم مرا گرامى داشته است . »
﴿الفجر، 15﴾
وَ أَمَّا إِذَا مَا ابْتَلاَهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ (16)
و امّا چون وى را مىآزماید و روزىاش را بر او تنگ مىگرداند ، مىگوید : « پروردگارم مرا خوار کرده است . »
﴿الفجر، 16﴾
کَلاَّ بَلْ لاَ تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ (17)
ولى نه ، بلکه یتیم را نمىنوازید ;
﴿الفجر، 17﴾
وَ لاَ تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ (18)
و بر خوراک [ دادن ] بینوا همدیگر را بر نمىانگیزید ;
﴿الفجر، 18﴾
وَ تَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلاً لَمّاً (19)
و میراث [ ضعیفان ] را چپاولگرانه مىخورید ;
﴿الفجر، 19﴾
وَ تُحِبُّونَ الْمَالَ حُبّاً جَمّاً (20)
و مال را دوست دارید ، دوست داشتنى بسیار .
﴿الفجر، 20﴾
کَلاَّ إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکّاً دَکّاً (21)
نه چنان است ، آن گاه که زمین ، سخت در هم کوبیده شود ،
﴿الفجر، 21﴾
وَ جَاءَ رَبُّکَ وَ الْمَلَکُ صَفّاً صَفّاً (22)
و [ فرمان ] پروردگارت و فرشته [ ها ] صف در صف آیند ،
﴿الفجر، 22﴾
وَ جِی‌ءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ وَ أَنَّى لَهُ الذِّکْرَى (23)
و جهنّم را در آن روز [ حاضر ] آورند ، آن روز است که انسان پند گیرد ; و [ لى ] کجا او را جاى پندگرفتن باشد ؟
﴿الفجر، 23﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿البلد، 0﴾
لاَ أُقْسِمُ بِهٰذَا الْبَلَدِ (1)
سوگند به این شهر ،
﴿البلد، 1﴾
وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهٰذَا الْبَلَدِ (2)
و حال آنکه تو در این شهر جاى دارى ;
﴿البلد، 2﴾
وَ وَالِدٍ وَ مَا وَلَدَ (3)
سوگند به پدرى [ چنان ] و آن کسى را که به وجود آورد ;
﴿البلد، 3﴾
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی کَبَدٍ (4)
براستى که انسان را در رنج آفریدهایم .
﴿البلد، 4﴾
أَ یَحْسَبُ أَنْ لَنْ یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ (5)
آیا پندارد که هیچ کس هرگز بر او دست نتواند یافت ؟
﴿البلد، 5﴾
یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالاً لُبَداً (6)
گوید : « مال فراوانى تباه کردم . »
﴿البلد، 6﴾
أَ یَحْسَبُ أَنْ لَمْ یَرَهُ أَحَدٌ (7)
آیا پندارد که هیچ کس او را ندیده است ؟
﴿البلد، 7﴾
أَ لَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَیْنَیْنِ (8)
آیا دو چشمش ندادهایم ؟
﴿البلد، 8﴾
وَ لِسَاناً وَ شَفَتَیْنِ (9)
و زبانى و دو لب .
﴿البلد، 9﴾
وَ هَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ (10)
و هر دو راه [ خیر و شرّ ] را بدو نمودیم .
﴿البلد، 10﴾
فَلاَ اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ (11)
و [ لى ] نخواست از گردنه [ عاقبتنگرى ] بالا رَوَد !
﴿البلد، 11﴾
وَ مَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَةُ (12)
و تو چه دانى که آن گردنه [ سخت ] چیست ؟
﴿البلد، 12﴾
فَکُّ رَقَبَةٍ (13)
بندهاى را آزادکردن ،
﴿البلد، 13﴾
أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ (14)
یا در روز گرسنگى ، طعامدادن :
﴿البلد، 14﴾
یَتِیماً ذَا مَقْرَبَةٍ (15)
به یتیمى خویشاوند ،
﴿البلد، 15﴾
أَوْ مِسْکِیناً ذَا مَتْرَبَةٍ (16)
یا بینوایى خاکنشین .
﴿البلد، 16﴾
ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ تَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ (17)
علاوه بر این از زمره کسانى باشد که گرویده و یکدیگر را به شکیبایى و مهربانى سفارش کردهاند ;
﴿البلد، 17﴾
أُولٰئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ (18)
اینانند خجستگان .
﴿البلد، 18﴾
وَ الَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ (19)
و کسانى که به انکارِ نشانههاى ما پرداختهاند ، آنانند ناخجستگان شوم .
﴿البلد، 19﴾
عَلَیْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ (20)
بر آنان آتشى سرپوشیده احاطه دارد .
﴿البلد، 20﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الشمس، 0﴾
وَ الشَّمْسِ وَ ضُحَاهَا (1)
سوگند به خورشید و تابندگىاش ،
﴿الشمس، 1﴾
وَ الْقَمَرِ إِذَا تَلاَهَا (2)
سوگند به مَه چون پى [ خورشید ] رَوَد .
﴿الشمس، 2﴾
وَ النَّهَارِ إِذَا جَلاَّهَا (3)
سوگند به روز چون [ زمین را ] روشن گرداند ،
﴿الشمس، 3﴾
وَ اللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا (4)
سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد ،
﴿الشمس، 4﴾
وَ السَّمَاءِ وَ مَا بَنَاهَا (5)
سوگند به آسمان و آن کس که آن را برافراشت ،
﴿الشمس، 5﴾
وَ الْأَرْضِ وَ مَا طَحَاهَا (6)
سوگند به زمین و آن کس که آن را گسترد ،
﴿الشمس، 6﴾
وَ نَفْسٍ وَ مَا سَوَّاهَا (7)
سوگند به نَفْس و آن کس که آن را درست کرد ;
﴿الشمس، 7﴾
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقْوَاهَا (8)
سپس پلیدکارى و پرهیزگارىاش را به آن الهام کرد ،
﴿الشمس، 8﴾
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا (9)
که هر کس آن را پاک گردانید ، قطعاً رستگار شد ،
﴿الشمس، 9﴾
وَ قَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا (10)
و هر که آلودهاش ساخت ، قطعاً درباخت .
﴿الشمس، 10﴾
کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا (11)
[ قوم ] ثمود به سبب طغیان خود به تکذیب پرداختند .
﴿الشمس، 11﴾
إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا (12)
آن گاه که شقىترینشان بر [ پا ] خاست .
﴿الشمس، 12﴾
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَ سُقْیَاهَا (13)
پس فرستاده خدا به آنان گفت : « زنهار ! ماده شتر خدا و [ نوبت ] آبخوردنش را [ حرمت نهید ] » .
﴿الشمس، 13﴾
فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا (14)
و [ لى ] دروغزنش خواندند و آن [ ماده شتر ] را پى کردند ، و پروردگارشان به [ سزاى ] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاک یکسان کرد .
﴿الشمس، 14﴾
وَ لاَ یَخَافُ عُقْبَاهَا (15)
و از پیامدِ کار خویش ، بیمى به خود راه نداد .
﴿الشمس، 15﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿اللیل، 0﴾
وَ اللَّیْلِ إِذَا یَغْشَى (1)
سوگند به شب چون پرده افکند ،
﴿اللیل، 1﴾
وَ النَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى (2)
سوگند به روز چون جلوهگرى آغازد ،
﴿اللیل، 2﴾
وَ مَا خَلَقَ الذَّکَرَ وَ الْأُنْثَى (3)
و [ سوگند به ] آنکه نر و ماده را آفرید ،
﴿اللیل، 3﴾
إِنَّ سَعْیَکُمْ لَشَتَّى (4)
که همانا تلاش شما پراکنده است .
﴿اللیل، 4﴾
فَأَمَّا مَنْ أَعْطَى وَ اتَّقَى (5)
امّا آنکه [ حقّ خدا را ] داد و پروا داشت ،
﴿اللیل، 5﴾
وَ صَدَّقَ بِالْحُسْنَى (6)
و [ پاداش ] نیکوتر را تصدیق کرد ،
﴿اللیل، 6﴾
فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْرَى (7)
بزودى راهِ آسانى پیش پاى او خواهیم گذاشت .
﴿اللیل، 7﴾
وَ أَمَّا مَنْ بَخِلَ وَ اسْتَغْنَى (8)
و امّا آنکه بخل ورزید و خود را بىنیاز دید ،
﴿اللیل، 8﴾
وَ کَذَّبَ بِالْحُسْنَى (9)
و [ پاداش ] نیکوتر را به دروغ گرفت ،
﴿اللیل، 9﴾
فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى (10)
بزودى راهِ دشوارى به او خواهیم نمود .
﴿اللیل، 10﴾
وَ مَا یُغْنِی عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّى (11)
و چون هلاک شد ، [ دیگر ] مالِ او به کارش نمىآید .
﴿اللیل، 11﴾
إِنَّ عَلَیْنَا لَلْهُدَى (12)
همانا هدایت بر ماست .
﴿اللیل، 12﴾
وَ إِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَ الْأُولَى (13)
و در حقیقت ، دنیا و آخرت از آنِ ماست .
﴿اللیل، 13﴾
فَأَنْذَرْتُکُمْ نَاراً تَلَظَّى (14)
پس شما را به آتشى که زبانه مىکشد هشدار دادم .
﴿اللیل، 14﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ (0)
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الضحى، 0﴾
وَ الضُّحَى (1)
سوگند به روشنایى روز ،
﴿الضحى، 1﴾
وَ اللَّیْلِ إِذَا سَجَى (2)
سوگند به شب چون آرام گیرد ،
﴿الضحى، 2﴾
مَا وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَ مَا قَلَى (3)
[ که ] پروردگارت تو را وانگذاشته ، و دشمن نداشته است .
﴿الضحى، 3﴾
وَ لَلْآخِرَةُ خَیْرٌ لَکَ مِنَ الْأُولَى (4)
و قطعاً آخرت براى تو از دنیا نیکوتر خواهد بود .
﴿الضحى، 4﴾
وَ لَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى (5)
و بزودى پروردگارت تو را عطا خواهد داد ، تا خرسند گردى .
﴿الضحى، 5﴾
أَ لَمْ یَجِدْکَ یَتِیماً فَآوَى (6)
مگر نه تو را یتیم یافت ، پس پناه داد ؟
﴿الضحى، 6﴾
وَ وَجَدَکَ ضَالاًّ فَهَدَى (7)
و تو را سرگشته یافت ، پس هدایت کرد ؟
﴿الضحى، 7﴾
وَ وَجَدَکَ عَائِلاً فَأَغْنَى (8)
و تو را تنگدست یافت و بىنیاز گردانید ؟
﴿الضحى، 8﴾
فَأَمَّا الْیَتِیمَ فَلاَ تَقْهَرْ (9)
و امّا [ تو نیز به پاس نعمت ما ] یتیم را میازار ،
﴿الضحى، 9﴾
وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلاَ تَنْهَرْ (10)
و گدا را مَران ،
﴿الضحى، 10﴾
وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ (11)
و از نعمت پروردگار خویش [ با مردم ] سخن گوى .
﴿الضحى، 11﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ (0)
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الشرح، 0﴾
أَ لَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ (1)
آیا براى تو سینهات را نگشادهایم ؟
﴿الشرح، 1﴾
وَ وَضَعْنَا عَنْکَ وِزْرَکَ (2)
و بار گرانت را از [ دوش ] تو برنداشتیم ؟
﴿الشرح، 2﴾
الَّذِی أَنْقَضَ ظَهْرَکَ (3)
[ بارى ] که [ گویى ] پشت تو را شکست .
﴿الشرح، 3﴾
وَ رَفَعْنَا لَکَ ذِکْرَکَ (4)
و نامت را براى تو بُلند گردانیدیم .
﴿الشرح، 4﴾
فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْراً (5)
پس [ بدان که ] با دشوارى ، آسانى است .
﴿الشرح، 5﴾
إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْراً (6)
آرى ، با دشوارى ، آسانى است .
﴿الشرح، 6﴾
فَإِذَا فَرَغْتَ فَانْصَبْ (7)
پس چون فراغت یافتى ، به طاعت درکوش ;
﴿الشرح، 7﴾
وَ إِلَى رَبِّکَ فَارْغَبْ (8)
و با اشتیاق ، به سوى پروردگارت روى آور .
﴿الشرح، 8﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ (0)
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿التین، 0﴾
وَ التِّینِ وَ الزَّیْتُونِ (1)
سوگند به [ کوه ] تین و زیتون ،
﴿التین، 1﴾
وَ طُورِ سِینِینَ (2)
و طور سینا ،
﴿التین، 2﴾
وَ هٰذَا الْبَلَدِ الْأَمِینِ (3)
و این شهر امن [ و امان ] ،
﴿التین، 3﴾
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ (4)
[ که ] براستى انسان را در نیکوترین اعتدال آفریدیم .
﴿التین، 4﴾
ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِینَ (5)
سپس او را به پستترین [ مراتب ] پستى بازگردانیدیم ;
﴿التین، 5﴾
إِلاَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ (6)
مگر کسانى را که گرویده و کارهاى شایسته کردهاند ، که پاداشى بىمنّت خواهند داشت .
﴿التین، 6﴾
فَمَا یُکَذِّبُکَ بَعْدُ بِالدِّینِ (7)
پس چه چیز ، تو را بعد [ از این ] به تکذیب جزا وامىدارد ؟
﴿التین، 7﴾
أَ لَیْسَ اللَّهُ بِأَحْکَمِ الْحَاکِمِینَ (8)
آیا خدا نیکوترین داوران نیست ؟
﴿التین، 8﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ (0)
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿العلق، 0﴾
اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ (1)
بخوان به نام پروردگارت که آفرید .
﴿العلق، 1﴾
خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ (2)
انسان را از عَلَق آفرید .
﴿العلق، 2﴾
اقْرَأْ وَ رَبُّکَ الْأَکْرَمُ (3)
بخوان ، و پروردگار تو کریمترین [ کریمان ] است .
﴿العلق، 3﴾
الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ (4)
همان کس که به وسیله قلم آموخت .
﴿العلق، 4﴾
عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ (5)
آنچه را که انسان نمىدانست [ بتدریج به او ] آموخت .
﴿العلق، 5﴾
کَلاَّ إِنَّ الْإِنْسَانَ لَیَطْغَى (6)
حقّاً که انسان سرکشى مىکند ،
﴿العلق، 6﴾
أَنْ رَآهُ اسْتَغْنَى (7)
همین که خود را بىنیاز پندارد .
﴿العلق، 7﴾
إِنَّ إِلَى رَبِّکَ الرُّجْعَى (8)
در حقیقت ، بازگشت به سوى پروردگار توست .
﴿العلق، 8﴾
أَ رَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَى (9)
آیا دیدى آن کس را که باز مىداشت ،
﴿العلق، 9﴾
عَبْداً إِذَا صَلَّى (10)
بندهاى را آن گاه که نماز مىگزارد ؟
﴿العلق، 10﴾
أَ رَأَیْتَ إِنْ کَانَ عَلَى الْهُدَى (11)
چه پندارى اگر او بر هدایت باشد ،
﴿العلق، 11﴾
أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى (12)
یا به پرهیزگارى وادارد [ براى او بهتر نیست ] ؟
﴿العلق، 12﴾
أَ رَأَیْتَ إِنْ کَذَّبَ وَ تَوَلَّى (13)
[ و باز ] آیا چه پندارى [ که ] اگر او به تکذیب پردازد و روى برگردانَد [ چه کیفرى در پیش دارد ] ؟
﴿العلق، 13﴾
أَ لَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَى (14)
مگر ندانسته که خدا مىبیند ؟
﴿العلق، 14﴾
کَلاَّ لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِیَةِ (15)
زنهار ، اگر باز نایستد ، موى پیشانى [ او ] را سخت بگیریم ;
﴿العلق، 15﴾
نَاصِیَةٍ کَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ (16)
[ همان ] موىِ پیشانى دروغزن گناهپیشه را .
﴿العلق، 16﴾
فَلْیَدْعُ نَادِیَهُ (17)
[ بگو ] تا گروه خود را بخواند .
﴿العلق، 17﴾
سَنَدْعُ الزَّبَانِیَةَ (18)
بزودى آتشبانان را فرا خوانیم .
﴿العلق، 18﴾
کَلاَّ لاَ تُطِعْهُ وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ (19)
زنهار ! فرمانش مَبَر ، و سجده کن ، و خود را [ به خدا ] نزدیک گردان .
﴿العلق، 19﴾