سوره عبس

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿عبس‏، 0﴾

عَبَسَ وَ تَوَلَّى‌ (1)

چهره درهم کشید و روى گردانید ،

﴿عبس‏، 1﴾

أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَى‌ (2)

که آن مرد نابینا پیش او آمد ;

﴿عبس‏، 2﴾

وَ مَا یُدْرِیکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّى‌ (3)

و تو چه دانى ، شاید او به پاکى گراید ،

﴿عبس‏، 3﴾

أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّکْرَى‌ (4)

یا پند پذیرد و اندرز سودش دهد .

﴿عبس‏، 4﴾

أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى‌ (5)

امّا آن کس که خود را بى‏نیاز مى‏پندارد ،

﴿عبس‏، 5﴾

فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّى‌ (6)

تو بدو مى‏پردازى ;

﴿عبس‏، 6﴾

وَ مَا عَلَیْکَ أَلاَّ یَزَّکَّى‌ (7)

با آنکه اگر پاک نگردد ، بر تو [ مسئولیّتى ] نیست .

﴿عبس‏، 7﴾

وَ أَمَّا مَنْ جَاءَکَ یَسْعَى‌ (8)

و امّا آن کس که شتابان پیش تو آمد ،

﴿عبس‏، 8﴾

وَ هُوَ یَخْشَى‌ (9)

در حالى که [ از خدا ] مى‏ترسید ،

﴿عبس‏، 9﴾

فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّى‌ (10)

تو از او به دیگران مى‏پردازى .

﴿عبس‏، 10﴾

کَلاَّ إِنَّهَا تَذْکِرَةٌ (11)

زنهار [ چنین مکن ] این [ آیات ] پندى است .

﴿عبس‏، 11﴾

فَمَنْ شَاءَ ذَکَرَهُ‌ (12)

تا هر که خواهد ، از آن پند گیرد .

﴿عبس‏، 12﴾

فِی صُحُفٍ مُکَرَّمَةٍ (13)

در صحیفه‏هایى ارجمند ،

﴿عبس‏، 13﴾

مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ (14)

والا و پاک‏شده ،

﴿عبس‏، 14﴾

بِأَیْدِی سَفَرَةٍ (15)

به دست فرشتگانى ،

﴿عبس‏، 15﴾

کِرَامٍ بَرَرَةٍ (16)

ارجمند و نیکوکار .

﴿عبس‏، 16﴾

قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَکْفَرَهُ‌ (17)

کشته باد انسان ، چه ناسپاس است !

﴿عبس‏، 17﴾

مِنْ أَیِّ شَیْ‌ءٍ خَلَقَهُ‌ (18)

او را از چه چیز آفریده است ؟

﴿عبس‏، 18﴾

مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ‌ (19)

از نطفه‏اى خلقش کرد و اندازه مقرّرش بخشید .

﴿عبس‏، 19﴾

ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَهُ‌ (20)

سپس راه را بر او آسان گردانید .

﴿عبس‏، 20﴾

ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ‌ (21)

آن گاه به مرگش رسانید و در قبرش نهاد .

﴿عبس‏، 21﴾

ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ‌ (22)

سپس چون بخواهد او را برانگیزد .

﴿عبس‏، 22﴾

کَلاَّ لَمَّا یَقْضِ مَا أَمَرَهُ‌ (23)

ولى نه ! هنوز آنچه را به او دستور داده ، به جاى نیاورده است .

﴿عبس‏، 23﴾

فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَى طَعَامِهِ‌ (24)

پس انسان باید به خوراک خود بنگرد ،

﴿عبس‏، 24﴾

أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبّاً (25)

که ما آب را به صورت بارشى فرو ریختیم ;

﴿عبس‏، 25﴾

ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقّاً (26)

آن گاه زمین را با شکافتنى [ لازم ] شکافتیم ;

﴿عبس‏، 26﴾

فَأَنْبَتْنَا فِیهَا حَبّاً (27)

پس در آن ، دانه رویانیدیم .

﴿عبس‏، 27﴾

وَ عِنَباً وَ قَضْباً (28)

و انگور و سبزى ،

﴿عبس‏، 28﴾

وَ زَیْتُوناً وَ نَخْلاً (29)

و زیتون و درخت خرما ،

﴿عبس‏، 29﴾

وَ حَدَائِقَ غُلْباً (30)

و باغهاى انبوه ،

﴿عبس‏، 30﴾

وَ فَاکِهَةً وَ أَبّاً (31)

و میوه و چراگاه ،

﴿عبس‏، 31﴾

مَتَاعاً لَکُمْ وَ لِأَنْعَامِکُمْ‌ (32)

[ تا وسیله ] استفاده شما و دامهایتان باشد .

﴿عبس‏، 32﴾

فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ (33)

پس چون فریاد گوش‏خراش دررسد ;

﴿عبس‏، 33﴾

یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ‌ (34)

روزى که آدمى از برادرش ،

﴿عبس‏، 34﴾

وَ أُمِّهِ وَ أَبِیهِ‌ (35)

و از مادرش و پدرش .

﴿عبس‏، 35﴾

وَ صَاحِبَتِهِ وَ بَنِیهِ‌ (36)

و از همسرش و پسرانش مى‏گریزد ،

﴿عبس‏، 36﴾

لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ‌ (37)

در آن روز ، هر کسى از آنان را کارى است که او را به خود مشغول مى‏دارد .

﴿عبس‏، 37﴾

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ (38)

در آن روز ، چهره‏هایى درخشانند ،

﴿عبس‏، 38﴾

ضَاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ (39)

خندان [ و ] شادانند .

﴿عبس‏، 39﴾

وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْهَا غَبَرَةٌ (40)

و در آن روز ، چهره‏هایى است که بر آنها غبار نشسته ،

﴿عبس‏، 40﴾

تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ (41)

[ و ] آنها را تاریکى پوشانده است ;

﴿عبس‏، 41﴾

أُولٰئِکَ هُمُ الْکَفَرَةُ الْفَجَرَةُ (42)

آنان همان کافران بدکارند .

﴿عبس‏، 42﴾