سوره شمس

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الشمس‏، 0﴾

وَ الشَّمْسِ وَ ضُحَاهَا (1)

سوگند به خورشید و تابندگى‏اش ،

﴿الشمس‏، 1﴾

وَ الْقَمَرِ إِذَا تَلاَهَا (2)

سوگند به مَه چون پى [ خورشید ] رَوَد .

﴿الشمس‏، 2﴾

وَ النَّهَارِ إِذَا جَلاَّهَا (3)

سوگند به روز چون [ زمین را ] روشن گرداند ،

﴿الشمس‏، 3﴾

وَ اللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا (4)

سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد ،

﴿الشمس‏، 4﴾

وَ السَّمَاءِ وَ مَا بَنَاهَا (5)

سوگند به آسمان و آن کس که آن را برافراشت ،

﴿الشمس‏، 5﴾

وَ الْأَرْضِ وَ مَا طَحَاهَا (6)

سوگند به زمین و آن کس که آن را گسترد ،

﴿الشمس‏، 6﴾

وَ نَفْسٍ وَ مَا سَوَّاهَا (7)

سوگند به نَفْس و آن کس که آن را درست کرد ;

﴿الشمس‏، 7﴾

فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقْوَاهَا (8)

سپس پلیدکارى و پرهیزگارى‏اش را به آن الهام کرد ،

﴿الشمس‏، 8﴾

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا (9)

که هر کس آن را پاک گردانید ، قطعاً رستگار شد ،

﴿الشمس‏، 9﴾

وَ قَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا (10)

و هر که آلوده‏اش ساخت ، قطعاً درباخت .

﴿الشمس‏، 10﴾

کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا (11)

[ قوم ] ثمود به سبب طغیان خود به تکذیب پرداختند .

﴿الشمس‏، 11﴾

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا (12)

آن گاه که شقى‏ترینشان بر [ پا ] خاست .

﴿الشمس‏، 12﴾

فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَ سُقْیَاهَا (13)

پس فرستاده خدا به آنان گفت : « زنهار ! ماده شتر خدا و [ نوبت ] آب‏خوردنش را [ حرمت نهید ] » .

﴿الشمس‏، 13﴾

فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا (14)

و [ لى ] دروغزنش خواندند و آن [ ماده شتر ] را پى کردند ، و پروردگارشان به [ سزاى ] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاک یکسان کرد .

﴿الشمس‏، 14﴾

وَ لاَ یَخَافُ عُقْبَاهَا (15)

و از پیامدِ کار خویش ، بیمى به خود راه نداد .

﴿الشمس‏، 15﴾