سوره الرحمن

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌  

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الرحمن‏، 0﴾

الرَّحْمٰنُ‌ (1)

[ خداى ] رحمان ،

﴿الرحمن‏، 1﴾

عَلَّمَ الْقُرْآنَ‌ (2)

قرآن را یاد داد .

﴿الرحمن‏، 2﴾

خَلَقَ الْإِنْسَانَ‌ (3)

انسان را آفرید ،

﴿الرحمن‏، 3﴾

عَلَّمَهُ الْبَیَانَ‌ (4)

به او بیان آموخت .

﴿الرحمن‏، 4﴾

الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ‌ (5)

خورشید و ماه بر حسابى [ روان ] اند .

﴿الرحمن‏، 5﴾

وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَرُ یَسْجُدَانِ‌ (6)

و بوته و درخت چهره‏سایانند .

﴿الرحمن‏، 6﴾

وَ السَّمَاءَ رَفَعَهَا وَ وَضَعَ الْمِیزَانَ‌ (7)

و آسمان را برافراشت و ترازو را گذاشت ،

﴿الرحمن‏، 7﴾

أَلاَّ تَطْغَوْا فِی الْمِیزَانِ‌ (8)

تا مبادا از اندازه درگذرید .

﴿الرحمن‏، 8﴾

وَ أَقِیمُوا الْوَزْنَ بِالْقِسْطِ وَ لاَ تُخْسِرُوا الْمِیزَانَ‌ (9)

و وزن را به انصاف برپا دارید و در سنجش مکاهید .

﴿الرحمن‏، 9﴾

وَ الْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ‌ (10)

و زمین را براى مردم نهاد .

﴿الرحمن‏، 10﴾

فِیهَا فَاکِهَةٌ وَ النَّخْلُ ذَاتُ الْأَکْمَامِ‌ (11)

در آن ، میوه [ ها ] و نخلها با خوشه‏هاى غلاف‏دار ،

﴿الرحمن‏، 11﴾

وَ الْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَ الرَّیْحَانُ‌ (12)

و دانه‏هاى پوست‏دار و گیاهان خوشبوست .

﴿الرحمن‏، 12﴾

فَبِأَیِّ آلاَءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ‌ (13)

پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید ؟

﴿الرحمن‏، 13﴾

خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ صَلْصَالٍ کَالْفَخَّارِ (14)

انسان را از گل خشکیده‏اى سفال مانند ، آفرید .

﴿الرحمن‏، 14﴾

وَ خَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مَارِجٍ مِنْ نَارٍ (15)

و جنّ را از تشعشعى از آتش خلق کرد .

﴿الرحمن‏، 15﴾

فَبِأَیِّ آلاَءِ رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ‌ (16)

پس کدام یک از نعمتهاى پروردگارتان را منکرید ؟

﴿الرحمن‏، 16﴾

سوره الواقعه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الواقعة، 0﴾

إِذَا وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ (1)

آن واقعه چون وقوع یابد ،

﴿الواقعة، 1﴾

لَیْسَ لِوَقْعَتِهَا کَاذِبَةٌ (2)

[ که ] در وقوعِ آن دروغى نیست :

﴿الواقعة، 2﴾

خَافِضَةٌ رَافِعَةٌ (3)

پست‏کننده [ و ] بالابرنده است .

﴿الواقعة، 3﴾

إِذَا رُجَّتِ الْأَرْضُ رَجّاً (4)

چون زمین با تکان [ سختى ] لرزانده شود ،

﴿الواقعة، 4﴾

وَ بُسَّتِ الْجِبَالُ بَسّاً (5)

و کوه‏ها [ جمله ] ریزه ریزه شوند ،

﴿الواقعة، 5﴾

فَکَانَتْ هَبَاءً مُنْبَثّاً (6)

و غبارى پراکنده گردند ،

﴿الواقعة، 6﴾

وَ کُنْتُمْ أَزْوَاجاً ثَلاَثَةً (7)

و شما سه دسته شوید :

﴿الواقعة، 7﴾

فَأَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ (8)

یاران دست راست ; کدامند یاران دست راست ؟

﴿الواقعة، 8﴾

وَ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ (9)

و یاران چپ ; کدامند یاران چپ ؟

﴿الواقعة، 9﴾

وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ‌ (10)

و سبقت‏گیرندگان مقدّمند ;

﴿الواقعة، 10﴾

أُولٰئِکَ الْمُقَرَّبُونَ‌ (11)

آنانند همان مقرّبانِ [ خدا ] ،

﴿الواقعة، 11﴾

فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ‌ (12)

در باغستانهاى پر نعمت .

﴿الواقعة، 12﴾

ثُلَّةٌ مِنَ الْأَوَّلِینَ‌ (13)

گروهى از پیشینیان ،

﴿الواقعة، 13﴾

وَ قَلِیلٌ مِنَ الْآخِرِینَ‌ (14)

و اندکى از متأخّران .

﴿الواقعة، 14﴾

عَلَى سُرُرٍ مَوْضُونَةٍ (15)

بر تختهایى جواهرنشان ،

﴿الواقعة، 15﴾

مُتَّکِئِینَ عَلَیْهَا مُتَقَابِلِینَ‌ (16)

که روبروى هم بر آنها تکیه داده‏اند .

﴿الواقعة، 16﴾

سوره حدید

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الحدید، 0﴾

سَبَّحَ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ‌ (1)

آنچه در آسمانها و زمین است ، خدا را به پاکى مى‏ستایند ، و اوست ارجمند حکیم .

﴿الحدید، 1﴾

لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ یُحْیِی وَ یُمِیتُ وَ هُوَ عَلَى کُلِّ شَیْ‌ءٍ قَدِیرٌ (2)

فرمانروایى آسمانها و زمین از آنِ اوست : زنده مى‏کند و مى‏میراند ، و او بر هر چیزى تواناست .

﴿الحدید، 2﴾

هُوَ الْأَوَّلُ وَ الْآخِرُ وَ الظَّاهِرُ وَ الْبَاطِنُ وَ هُوَ بِکُلِّ شَیْ‌ءٍ عَلِیمٌ‌ (3)

اوست اوّل و آخر و ظاهر و باطن ، و او به هر چیزى داناست .

﴿الحدید، 3﴾

سوره المجادله

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿المجادلة، 0﴾

قَدْ سَمِعَ اللَّهُ قَوْلَ الَّتِی تُجَادِلُکَ فِی زَوْجِهَا وَ تَشْتَکِی إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ یَسْمَعُ تَحَاوُرَکُمَا إِنَّ اللَّهَ سَمِیعٌ بَصِیرٌ (1)

خدا گفتار [ زنى ] را که در باره شوهرش با تو گفتگو و به خدا شکایت مى‏کرد شنید ; و خدا گفتگوى شما را مى‏شنود ، زیرا خدا شنواى بیناست .

﴿المجادلة، 1﴾

الَّذِینَ یُظَاهِرُونَ مِنْکُمْ مِنْ نِسَائِهِمْ مَا هُنَّ أُمَّهَاتِهِمْ إِنْ أُمَّهَاتُهُمْ إِلاَّ اللاَّئِی وَلَدْنَهُمْ وَ إِنَّهُمْ لَیَقُولُونَ مُنْکَراً مِنَ الْقَوْلِ وَ زُوراً وَ إِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ (2)

از میان شما کسانى که زنانشان را « ظهار » مى‏کنند [ و مى‏گویند : پشت تو چون پشت مادر من است ] آنان مادرانشان نیستند . مادران آنها تنها کسانى‏اند که ایشان را زاده‏اند ، و قطعاً آنها سخنى زشت و باطل مى‏گویند ، و [ لى ] خدا مسلّماً درگذرنده آمرزنده است .

﴿المجادلة، 2﴾

وَ الَّذِینَ یُظَاهِرُونَ مِنْ نِسَائِهِمْ ثُمَّ یَعُودُونَ لِمَا قَالُوا فَتَحْرِیرُ رَقَبَةٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَتَمَاسَّا ذٰلِکُمْ تُوعَظُونَ بِهِ وَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ (3)

و کسانى که زنانشان را ظهار مى‏کنند ، سپس از آنچه گفته‏اند پشیمان مى‏شوند ، بر ایشان [ فرض ] است که پیش از آنکه با یکدیگر همخوابگى کنند ، بنده‏اى را آزاد گردانند . این [ حکمى ] است که بدان پند داده مى‏شوید ، و خدا به آنچه انجام مى‏دهید آگاه است .

﴿المجادلة، 3﴾

فَمَنْ لَمْ یَجِدْ فَصِیَامُ شَهْرَیْنِ مُتَتَابِعَیْنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَتَمَاسَّا فَمَنْ لَمْ یَسْتَطِعْ فَإِطْعَامُ سِتِّینَ مِسْکِیناً ذٰلِکَ لِتُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ تِلْکَ حُدُودُ اللَّهِ وَ لِلْکَافِرِینَ عَذَابٌ أَلِیمٌ‌ (4)

و آن کس که [ بر آزادکردن بنده ] دسترسى ندارد ، باید پیش از تماس [ با زن خود ] دو ماه پیاپى روزه بدارد ; و هر که نتواند ، باید شصت بینوا را خوراک بدهد . این [ حکم ] براى آن است که به خدا و فرستاده او ایمان بیاورید ، و این است حدود خدا . و کافران را عذابى پردرد خواهد بود .

﴿المجادلة، 4﴾

إِنَّ الَّذِینَ یُحَادُّونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ کُبِتُوا کَمَا کُبِتَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ قَدْ أَنْزَلْنَا آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ وَ لِلْکَافِرِینَ عَذَابٌ مُهِینٌ‌ (5)

بى‏گمان ، کسانى که با خدا و فرستاده او مخالفت مى‏کنند ذلیل خواهند شد ، همان‏گونه که آنان که پیش از ایشان بودند ذلیل شدند ، و به راستى آیات روشن [ خود ] را فرستاده‏ایم ، و کافران را عذابى خفّت‏آور خواهد بود .

﴿المجادلة، 5﴾

یَوْمَ یَبْعَثُهُمُ اللَّهُ جَمِیعاً فَیُنَبِّئُهُمْ بِمَا عَمِلُوا أَحْصَاهُ اللَّهُ وَ نَسُوهُ وَ اللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْ‌ءٍ شَهِیدٌ (6)

روزى که خداوند همه آنان را بر مى‏انگیزد و به آنچه کرده‏اند آگاهشان مى‏گرداند . خدا [ کارهایشان را ] برشمرده است و حال آنکه آنها آن را فراموش کرده‏اند ، و خدا بر هر چیزى گواه است .

﴿المجادلة، 6﴾

سوره حشر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ 

‌به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الحشر، 0﴾

سَبَّحَ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ‌ (1)

آنچه در آسمانها و در زمین است تسبیح‏گوىِ خداى هستند ، و اوست شکست‏ناپذیر سنجیده‏کار .

﴿الحشر، 1﴾

هُوَ الَّذِی أَخْرَجَ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ مِنْ دِیَارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ مَا ظَنَنْتُمْ أَنْ یَخْرُجُوا وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ مَانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّهِ فَأَتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَیْثُ لَمْ یَحْتَسِبُوا وَ قَذَفَ فِی قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ یُخْرِبُونَ بُیُوتَهُمْ بِأَیْدِیهِمْ وَ أَیْدِی الْمُؤْمِنِینَ فَاعْتَبِرُوا یَا أُولِی الْأَبْصَارِ (2)

اوست کسى که ، از میان اهل کتاب کسانى را که کفر ورزیدند در نخستین اخراج [ از مدینه ] بیرون کرد . گمان نمى‏کردید که بیرون روند و خودشان گمان داشتند که دژهایشان در برابر خدا مانع آنها خواهد بود ، و [ لى ] خدا از آنجایى که تصوّر نمى‏کردند بر آنان درآمد و در دلهایشان بیم افکند ، [ به طورى که ] خود به دست خود و دست مؤمنان خانه‏هاى خود را خراب مى‏کردند . پس اى دیده‏وران ، عبرت گیرید .

﴿الحشر، 2﴾

وَ لَوْ لاَ أَنْ کَتَبَ اللَّهُ عَلَیْهِمُ الْجَلاَءَ لَعَذَّبَهُمْ فِی الدُّنْیَا وَ لَهُمْ فِی الْآخِرَةِ عَذَابُ النَّارِ (3)

و اگر خدا این جلاى وطن را بر آنان مقرّر نکرده بود ، قطعاً آنها را در دنیا عذاب مى‏کرد و در آخرت [ هم ] عذاب آتش داشتند .

﴿الحشر، 3﴾

سوره الممتحنه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الممتحنة، 0﴾

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لاَ تَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَ عَدُوَّکُمْ أَوْلِیَاءَ تُلْقُونَ إِلَیْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَ قَدْ کَفَرُوا بِمَا جَاءَکُمْ مِنَ الْحَقِّ یُخْرِجُونَ الرَّسُولَ وَ إِیَّاکُمْ أَنْ تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ رَبِّکُمْ إِنْ کُنْتُمْ خَرَجْتُمْ جِهَاداً فِی سَبِیلِی وَ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِی تُسِرُّونَ إِلَیْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَ أَنَا أَعْلَمُ بِمَا أَخْفَیْتُمْ وَ مَا أَعْلَنْتُمْ وَ مَنْ یَفْعَلْهُ مِنْکُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِیلِ‌ (1)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید ، دشمن من و دشمن خودتان را به دوستى برمگیرید [ به طورى ] که با آنها اظهار دوستى کنید ، و حال آنکه قطعاً به آن حقیقت که براى شما آمده کافرند [ و ] پیامبر [ خدا ] و شما را [ از مکّه ] بیرون مى‏کنند که [ چرا ] به خدا ، پروردگارتان ایمان آورده‏اید ، اگر براى جهاد در راه من و طلب خشنودى من بیرون آمده‏اید . [ شما ] پنهانى با آنان رابطه دوستى برقرار مى‏کنید در حالى که من به آنچه پنهان داشتید و آنچه آشکار نمودید داناترم . و هر کس از شما چنین کند ، قطعاً از راه درست منحرف گردیده است .

﴿الممتحنة، 1﴾

إِنْ یَثْقَفُوکُمْ یَکُونُوا لَکُمْ أَعْدَاءً وَ یَبْسُطُوا إِلَیْکُمْ أَیْدِیَهُمْ وَ أَلْسِنَتَهُمْ بِالسُّوءِ وَ وَدُّوا لَوْ تَکْفُرُونَ‌ (2)

اگر بر شما دست یابند ، دشمن شما باشند و بر شما به بدى دست و زبان بگشایند و آرزو دارند که کافر شوید .

﴿الممتحنة، 2﴾

لَنْ تَنْفَعَکُمْ أَرْحَامُکُمْ وَ لاَ أَوْلاَدُکُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ یَفْصِلُ بَیْنَکُمْ وَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ (3)

روز قیامت نه خویشان شما و نه فرزندانتان هرگز به شما سود نمى‏رسانند . [ خدا ] میانتان فیصله مى‏دهد ، و خدا به آنچه انجام مى‏دهید بیناست .

﴿الممتحنة، 3﴾

قَدْ کَانَتْ لَکُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِی إِبْرَاهِیمَ وَ الَّذِینَ مَعَهُ إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآءُ مِنْکُمْ وَ مِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ کَفَرْنَا بِکُمْ وَ بَدَا بَیْنَنَا وَ بَیْنَکُمُ الْعَدَاوَةُ وَ الْبَغْضَاءُ أَبَداً حَتَّى تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَهُ إِلاَّ قَوْلَ إِبْرَاهِیمَ لِأَبِیهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَکَ وَ مَا أَمْلِکُ لَکَ مِنَ اللَّهِ مِنْ شَیْ‌ءٍ رَبَّنَا عَلَیْکَ تَوَکَّلْنَا وَ إِلَیْکَ أَنَبْنَا وَ إِلَیْکَ الْمَصِیرُ (4)

قطعاً براى شما در [ پیروى از ] ابراهیم و کسانى که با اویند سرمشقى نیکوست : آن گاه که به قوم خود گفتند : « ما از شما و از آنچه به جاى خدا مى‏پرستید بیزاریم . به شما کفر مى‏ورزیم و میان ما و شما دشمنى و کینه همیشگى پدیدار شده تا وقتى که فقط به خدا ایمان آورید . » جز [ در ] سخن ابراهیم [ که ] به [ نا ] پدر [ ى ] خود [ گفت : ] « حتماً براى تو آمرزش خواهم خواست ، با آنکه در برابر خدا اختیار چیزى را براى تو ندارم . » « اى پروردگار ما ! بر تو اعتماد کردیم و به سوى تو بازگشتیم و فرجام به سوى توست .

﴿الممتحنة، 4﴾

رَبَّنَا لاَ تَجْعَلْنَا فِتْنَةً لِلَّذِینَ کَفَرُوا وَ اغْفِرْ لَنَا رَبَّنَا إِنَّکَ أَنْتَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ‌ (5)

پروردگارا ، ما را وسیله آزمایش [ و آماج آزار ] براى کسانى که کفر ورزیده‏اند مگردان ، و بر ما ببخشاى که تو خود تواناى سنجیده‏کارى . »

﴿الممتحنة، 5﴾

سوره الصف

یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ إِذَا جَاءَکَ الْمُؤْمِنَاتُ یُبَایِعْنَکَ عَلَى أَنْ لاَ یُشْرِکْنَ بِاللَّهِ شَیْئاً وَ لاَ یَسْرِقْنَ وَ لاَ یَزْنِینَ وَ لاَ یَقْتُلْنَ أَوْلاَدَهُنَّ وَ لاَ یَأْتِینَ بِبُهْتَانٍ یَفْتَرِینَهُ بَیْنَ أَیْدِیهِنَّ وَ أَرْجُلِهِنَّ وَ لاَ یَعْصِینَکَ فِی مَعْرُوفٍ فَبَایِعْهُنَّ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُنَّ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ‌ (12)

اى پیامبر ، چون زنان باایمان نزد تو آیند که [ با این شرط ] با تو بیعت کنند که چیزى را با خدا شریک نسازند ، و دزدى نکنند ، و زنا نکنند ، و فرزندان خود را نکشند ، و بچه‏هاى حرامزاده‏اى را که پس انداخته‏اند با بُهتان [ و حیله ] به شوهر نبندند ، و در [ کار ] نیک از تو نافرمانى نکنند ، با آنان بیعت کن و از خدا براى آنان آمرزش بخواه ، زیرا خداوند آمرزنده مهربان است .

﴿الممتحنة، 12﴾

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لاَ تَتَوَلَّوْا قَوْماً غَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ قَدْ یَئِسُوا مِنَ الْآخِرَةِ کَمَا یَئِسَ الْکُفَّارُ مِنْ أَصْحَابِ الْقُبُورِ (13)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید ، مردمى را که خدا بر آنان خشم رانده ، به دوستى مگیرید . آنها واقعاً از آخرت سلب اُمید کرده‏اند ، همان گونه که کافرانِ اهل گور قطع اُمید نموده‏اند .

﴿الممتحنة، 13﴾

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الصف‏، 0﴾

سَبَّحَ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ‌ (1)

آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است به تسبیح خدا مى‏پردازند ، و اوست ارجمند حکیم .

﴿الصف‏، 1﴾

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لاَ تَفْعَلُونَ‌ (2)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید ، چرا چیزى مى‏گویید که انجام نمى‏دهید ؟

﴿الصف‏، 2﴾

کَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا مَا لاَ تَفْعَلُونَ‌ (3)

نزد خدا سخت ناپسند است که چیزى را بگویید و انجام ندهید .

﴿الصف‏، 3﴾

إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذِینَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِهِ صَفّاً کَأَنَّهُمْ بُنْیَانٌ مَرْصُوصٌ‌ (4)

در حقیقت ، خدا دوست دارد کسانى را که در راه او صف در صف ، چنان که گویى بنایى ریخته شده از سُرب‏اند ، جهاد مى‏کنند .

﴿الصف‏، 4﴾

وَ إِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ یَا قَوْمِ لِمَ تُؤْذُونَنِی وَ قَدْ تَعْلَمُونَ أَنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْکُمْ فَلَمَّا زَاغُوا أَزَاغَ اللَّهُ قُلُوبَهُمْ وَ اللَّهُ لاَ یَهْدِی الْقَوْمَ الْفَاسِقِینَ‌ (5)

و [ یاد کن ] هنگامى را که موسى به قوم خود گفت : « اى قوم من ، چرا آزارم مى‏دهید ، با اینکه مى‏دانید من فرستاده خدا به سوى شما هستم ؟ » پس چون [ از حق ] برگشتند ، خدا دلهایشان را برگردانید ، و خدا مردم نافرمان را هدایت نمى‏کند .

﴿الصف‏، 5﴾

سوره الجمعه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الجمعة، 0﴾

یُسَبِّحُ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الْأَرْضِ الْمَلِکِ الْقُدُّوسِ الْعَزِیزِ الْحَکِیمِ‌ (1)

آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است ، خدایى را که پادشاه پاک ارجمند فرزانه است ، تسبیح مى‏گویند .

﴿الجمعة، 1﴾

هُوَ الَّذِی بَعَثَ فِی الْأُمِّیِّینَ رَسُولاً مِنْهُمْ یَتْلُو عَلَیْهِمْ آیَاتِهِ وَ یُزَکِّیهِمْ وَ یُعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ إِنْ کَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِی ضَلاَلٍ مُبِینٍ‌ (2)

اوست آن کس که در میان بى‏سوادان فرستاده‏اى از خودشان برانگیخت ، تا آیات او را بر آنان بخواند و پاکشان گرداند و کتاب و حکمت بدیشان بیاموزد ، و [ آنان ] قطعاً پیش از آن در گمراهى آشکارى بودند .

﴿الجمعة، 2﴾

وَ آخَرِینَ مِنْهُمْ لَمَّا یَلْحَقُوا بِهِمْ وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ‌ (3)

و [ نیز بر جماعتهایى ] دیگر از ایشان که هنوز به آنها نپیوسته‏اند . و اوست ارجمند سنجیده‏کار .

﴿الجمعة، 3﴾

ذٰلِکَ فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشَاءُ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ‌ (4)

این فضل خداست ، آن را به هر که بخواهد عطا مى‏کند و خدا داراى فضل بسیار است .

﴿الجمعة، 4﴾

مَثَلُ الَّذِینَ حُمِّلُوا التَّوْرَاةَ ثُمَّ لَمْ یَحْمِلُوهَا کَمَثَلِ الْحِمَارِ یَحْمِلُ أَسْفَاراً بِئْسَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ لاَ یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ‌ (5)

مَثَل کسانى که [ عمل به ] تورات بر آنان بار شد [ و بدان مکلّف گردیدند ] آن گاه آن را به کار نبستند ، همچون مَثَلِ خرى است که کتابهایى را بر پشت مى‏کشد . [ وه ] چه زشت است وصف آن قومى که آیات خدا را به دروغ گرفتند . و خدا مردم ستمگر را راه نمى‏نماید .

﴿الجمعة، 5﴾

قُلْ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ هَادُوا إِنْ زَعَمْتُمْ أَنَّکُمْ أَوْلِیَاءُ لِلَّهِ مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ‌ (6)

بگو : « اى کسانى که یهودى شده‏اید ، اگر پندارید که شما دوستان خدایید نه مردم دیگر ، پس اگر راست مى‏گویید درخواست مرگ کنید . »

﴿الجمعة، 6﴾

وَ لاَ یَتَمَنَّوْنَهُ أَبَداً بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ وَ اللَّهُ عَلِیمٌ بِالظَّالِمِینَ‌ (7)

و [ لى ] هرگز آن را به سبب آنچه از پیش به دست خویش کرده‏اند ، آرزو نخواهند کرد ، و خدا به [ حال ] ستمگران داناست .

﴿الجمعة، 7﴾

قُلْ إِنَّ الْمَوْتَ الَّذِی تَفِرُّونَ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُلاَقِیکُمْ ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَیْبِ وَ الشَّهَادَةِ فَیُنَبِّئُکُمْ بِمَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ‌ (8)

بگو : « آن مرگى که از آن مى‏گریزید ، قطعاً به سر وقت شما مى‏آید ; آن گاه به سوى داناى نهان و آشکار بازگردانیده خواهید شد ، و به آنچه [ در روى زمین ] مى‏کردید ، آگاهتان خواهد کرد . »

﴿الجمعة، 8﴾

سوره منافقون

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿المنافقون‏، 0﴾

إِذَا جَاءَکَ الْمُنَافِقُونَ قَالُوا نَشْهَدُ إِنَّکَ لَرَسُولُ اللَّهِ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ إِنَّکَ لَرَسُولُهُ وَ اللَّهُ یَشْهَدُ إِنَّ الْمُنَافِقِینَ لَکَاذِبُونَ‌ (1)

چون منافقان نزد تو آیند گویند : « گواهى مى‏دهیم که تو واقعاً پیامبر خدایى . » و خدا [ هم ] مى‏داند که تو واقعاً پیامبر او هستى ، و خدا گواهى مى‏دهد که مردم دوچهره سخت دروغگویند .

﴿المنافقون‏، 1﴾

اتَّخَذُوا أَیْمَانَهُمْ جُنَّةً فَصَدُّوا عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ إِنَّهُمْ سَاءَ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ‌ (2)

سوگندهاى خود را [ چون ] سپرى بر خود گرفته و [ مردم را ] از راه خدا بازداشته‏اند . راستى که آنان چه بد مى‏کنند .

﴿المنافقون‏، 2﴾

ذٰلِکَ بِأَنَّهُمْ آمَنُوا ثُمَّ کَفَرُوا فَطُبِعَ عَلَى قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لاَ یَفْقَهُونَ‌ (3)

این بدان سبب است که آنان ایمان آورده ، سپس به انکار پرداخته‏اند و در نتیجه بر دلهایشان مهر زده شده و [ دیگر ] نمى‏فهمند .

﴿المنافقون‏، 3﴾

وَ إِذَا رَأَیْتَهُمْ تُعْجِبُکَ أَجْسَامُهُمْ وَ إِنْ یَقُولُوا تَسْمَعْ لِقَوْلِهِمْ کَأَنَّهُمْ خُشُبٌ مُسَنَّدَةٌ یَحْسَبُونَ کُلَّ صَیْحَةٍ عَلَیْهِمْ هُمُ الْعَدُوُّ فَاحْذَرْهُمْ قَاتَلَهُمُ اللَّهُ أَنَّى یُؤْفَکُونَ‌ (4)

و چون آنان را ببینى ، هیکلهایشان تو را به تعجّب وامى‏دارد ، و چون سخن گویند به گفتارشان گوش فرا مى‏دهى گویى آنان شمعک‏هایى پشت بر دیوارند [ که پوک شده و درخور اعتماد نیستند ] : هر فریادى را به زیان خویش مى‏پندارند . خودشان دشمنند ; از آنان بپرهیز ; خدا بکشدشان ; تا کجا [ از حقیقت ] انحراف یافته‏اند .

﴿المنافقون‏، 4﴾

التغابن

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿التغابن‏، 0﴾

یُسَبِّحُ لِلَّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الْأَرْضِ لَهُ الْمُلْکُ وَ لَهُ الْحَمْدُ وَ هُوَ عَلَى کُلِّ شَیْ‌ءٍ قَدِیرٌ (1)

هر چه در آسمانها و هر چه در زمین است خدا را تسبیح مى‏گویند . او راست فرمانروایى و او راست سپاس و او بر هر چیزى تواناست .

﴿التغابن‏، 1﴾

هُوَ الَّذِی خَلَقَکُمْ فَمِنْکُمْ کَافِرٌ وَ مِنْکُمْ مُؤْمِنٌ وَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ (2)

اوست آن کس که شما را آفرید ; برخى از شما کافرند و برخى مؤمن و خدا به آنچه مى‏کنید بیناست .

﴿التغابن‏، 2﴾

خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ بِالْحَقِّ وَ صَوَّرَکُمْ فَأَحْسَنَ صُوَرَکُمْ وَ إِلَیْهِ الْمَصِیرُ (3)

آسمانها و زمین را به حقّ آفرید و شما را صورتگرى کرد و صورتهایتان را نیکو آراست ، و فرجام به سوى اوست .

﴿التغابن‏، 3﴾

یَعْلَمُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ یَعْلَمُ مَا تُسِرُّونَ وَ مَا تُعْلِنُونَ وَ اللَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ (4)

آنچه را که در آسمانها و زمین است مى‏داند ، و آنچه را که پنهان مى‏کنید و آنچه را که آشکار مى‏دارید [ نیز ] مى‏داند ، و خدا به راز دلها داناست .

﴿التغابن‏، 4﴾

أَ لَمْ یَأْتِکُمْ نَبَأُ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ قَبْلُ فَذَاقُوا وَبَالَ أَمْرِهِمْ وَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ‌ (5)

آیا خبر کسانى که پیش از این کفر ورزیدند ، و فرجام بَدِ کارشان را چشیدند و عذاب پردردى خواهند داشت ، به شما نرسیده است ؟

﴿التغابن‏، 5﴾

ذٰلِکَ بِأَنَّهُ کَانَتْ تَأْتِیهِمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَیِّنَاتِ فَقَالُوا أَ بَشَرٌ یَهْدُونَنَا فَکَفَرُوا وَ تَوَلَّوْا وَ اسْتَغْنَى اللَّهُ وَ اللَّهُ غَنِیٌّ حَمِیدٌ (6)

این [ بدفرجامى ] از آن روى بود که پیامبرانشان دلایل آشکار بر ایشان مى‏آوردند و [ لى ] آنان [ مى ] گفتند : « آیا بشرى ما را هدایت مى‏کند ؟ » پس کافر شدند و روى گردانیدند و خدا بى‏نیازى نمود ، و خدا بى‏نیاز ستوده است .

﴿التغابن‏، 6﴾

زَعَمَ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنْ لَنْ یُبْعَثُوا قُلْ بَلَى وَ رَبِّی لَتُبْعَثُنَّ ثُمَّ لَتُنَبَّؤُنَّ بِمَا عَمِلْتُمْ وَ ذٰلِکَ عَلَى اللَّهِ یَسِیرٌ (7)

کسانى که کفر ورزیدند ، پنداشتند که هرگز برانگیخته نخواهند شد . بگو : « آرى ، سوگند به پروردگارم ، حتماً برانگیخته خواهید شد ، سپس شما را به [ حقیقت ] آنچه کرده‏اید قطعاً واقف خواهند ساخت ، و این بر خدا آسان است . »

﴿التغابن‏، 7﴾

فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِی أَنْزَلْنَا وَ اللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ (8)

پس به خدا و پیامبر او و آن نورى که ما فروفرستادیم ایمان آورید ، و خدا به آنچه مى‏کنید آگاه است .

﴿التغابن‏، 8﴾

یَوْمَ یَجْمَعُکُمْ لِیَوْمِ الْجَمْعِ ذٰلِکَ یَوْمُ التَّغَابُنِ وَ مَنْ یُؤْمِنْ بِاللَّهِ وَ یَعْمَلْ صَالِحاً یُکَفِّرْ عَنْهُ سَیِّئَاتِهِ وَ یُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَداً ذٰلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ‌ (9)

روزى که شما را براى روز گردآورى ، گرد مى‏آورد ، آن [ روز ] ، روز حسرت [ خوردن ] است ، و هر کس به خدا ایمان آورده ، و کار شایسته‏اى کرده باشد ، بدیهایش را از او بسترد ، و او را در بهشتهایى که از زیر [ درختان ] آن جویبارها روان است درآورد . در آنجا بمانند . این است همان کامیابى بزرگ .

﴿التغابن‏، 9﴾

سوره الطلاق

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الطلاق‏، 0﴾

یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ إِذَا طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ فَطَلِّقُوهُنَّ لِعِدَّتِهِنَّ وَ أَحْصُوا الْعِدَّةَ وَ اتَّقُوا اللَّهَ رَبَّکُمْ لاَ تُخْرِجُوهُنَّ مِنْ بُیُوتِهِنَّ وَ لاَ یَخْرُجْنَ إِلاَّ أَنْ یَأْتِینَ بِفَاحِشَةٍ مُبَیِّنَةٍ وَ تِلْکَ حُدُودُ اللَّهِ وَ مَنْ یَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ لاَ تَدْرِی لَعَلَّ اللَّهَ یُحْدِثُ بَعْدَ ذٰلِکَ أَمْراً (1)

اى پیامبر ، چون زنان را طلاق گویید ، در [ زمان‏بندى ] عدّه آنان طلاقشان گویید و حساب آن عدّه را نگه دارید ، و از خدا ، پروردگارتان بترسید . آنان را از خانه‏هایشان بیرون مکنید ، و بیرون نروند مگر آنکه مرتکب کار زشت آشکارى شده باشند . این است احکام الهى . و هر کس از مقرّرات خدا [ پاى ] فراتر نهد ، قطعاً به خودش ستم کرده است . نمى‏دانى ، شاید خدا پس از این ، پیشامدى پدید آورد .

﴿الطلاق‏، 1﴾

فَإِذَا بَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمْسِکُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ أَوْ فَارِقُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ وَ أَشْهِدُوا ذَوَیْ عَدْلٍ مِنْکُمْ وَ أَقِیمُوا الشَّهَادَةَ لِلَّهِ ذٰلِکُمْ یُوعَظُ بِهِ مَنْ کَانَ یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ مَنْ یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً (2)

پس چون عدّه آنان به سر رسید ، [ یا ] به شایستگى نگاهشان دارید ، یا به شایستگى از آنان جدا شوید ، و دو تن [ مرد ] عادل را از میان خود گواه گیرید ، و گواهى را براى خدا به پا دارید . این است اندرزى که به آن کس که به خدا و روز بازپسین ایمان دارد ، داده مى‏شود ، و هر کس از خدا پروا کند ، [ خدا ] براى او راه بیرون‏شدنى قرار مى‏دهد .

﴿الطلاق‏، 2﴾

وَ یَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لاَ یَحْتَسِبُ وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ شَیْ‌ءٍ قَدْراً (3)

و از جایى که حسابش را نمى‏کند ، به او روزى مى‏رساند ، و هر کس بر خدا اعتماد کند او براى وى بس است . خدا فرمانش را به انجام رساننده است . به راستى خدا براى هر چیزى اندازه‏اى مقرّر کرده است .

﴿الطلاق‏، 3﴾

وَ اللاَّئِی یَئِسْنَ مِنَ الْمَحِیضِ مِنْ نِسَائِکُمْ إِنِ ارْتَبْتُمْ فَعِدَّتُهُنَّ ثَلاَثَةُ أَشْهُرٍ وَ اللاَّئِی لَمْ یَحِضْنَ وَ أُولاَتُ الْأَحْمَالِ أَجَلُهُنَّ أَنْ یَضَعْنَ حَمْلَهُنَّ وَ مَنْ یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَلْ لَهُ مِنْ أَمْرِهِ یُسْراً (4)

و آن زنانِ شما که از خون‏دیدن [ ماهانه ] نومیدند ، اگر شک دارید [ که خون مى‏بینند یا نه ؟ ] عدّه آنان سه ماه است ، و [ دخترانى ] که [ هنوز ] خون ندیده‏اند [ نیز عدّه‏شان سه ماه است ] ، و زنان آبستن مدّتشان این ش

﴿الطلاق‏، 4﴾

ذٰلِکَ أَمْرُ اللَّهِ أَنْزَلَهُ إِلَیْکُمْ وَ مَنْ یَتَّقِ اللَّهَ یُکَفِّرْ عَنْهُ سَیِّئَاتِهِ وَ یُعْظِمْ لَهُ أَجْراً (5)

این است فرمان خدا که آن را به سوى شما فرستاده است ; و هر کس از خدا پروا کند ، بدیهایش را از او بزداید و پاداشش را بزرگ گرداند .

﴿الطلاق‏، 5﴾

سوره التحریم

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿التحریم‏، 0﴾

یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ لِمَ تُحَرِّمُ مَا أَحَلَّ اللَّهُ لَکَ تَبْتَغِی مَرْضَاةَ أَزْوَاجِکَ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ‌ (1)

اى پیامبر ، چرا براى خشنودى همسرانت ، آنچه را خدا براى تو حلال گردانیده حرام مى‏کنى ؟ خدا [ ست که ] آمرزنده مهربان است .

﴿التحریم‏، 1﴾

قَدْ فَرَضَ اللَّهُ لَکُمْ تَحِلَّةَ أَیْمَانِکُمْ وَ اللَّهُ مَوْلاَکُمْ وَ هُوَ الْعَلِیمُ الْحَکِیمُ‌ (2)

قطعاً خدا براى شما [ راه ] گشودن سوگندهایتان را مقرّر داشته است ، و خدا سرپرست شماست ، و اوست داناى حکیم .

﴿التحریم‏، 2﴾

وَ إِذْ أَسَرَّ النَّبِیُّ إِلَى بَعْضِ أَزْوَاجِهِ حَدِیثاً فَلَمَّا نَبَّأَتْ بِهِ وَ أَظْهَرَهُ اللَّهُ عَلَیْهِ عَرَّفَ بَعْضَهُ وَ أَعْرَضَ عَنْ بَعْضٍ فَلَمَّا نَبَّأَهَا بِهِ قَالَتْ مَنْ أَنْبَأَکَ هٰذَا قَالَ نَبَّأَنِیَ الْعَلِیمُ الْخَبِیرُ (3)

و چون پیامبر با یکى از همسرانش سخنى نهانى گفت ، و همین که وى آن را [ به زن دیگر ] گزارش داد و خدا [ پیامبر ] را بر آن مطّلع گردانید [ پیامبر ] بخشى از آن را اظهار کرد و از بخشى [ دیگر ] اعراض نمود . پس چون [ مطلب ] را به آن [ زن ] خبر داد ، وى گفت : « چه کسى این را به تو خبر داده ؟ » گفت : « مرا آن داناى آگاه خبر داده است . »

﴿التحریم‏، 3﴾

إِنْ تَتُوبَا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُکُمَا وَ إِنْ تَظَاهَرَا عَلَیْهِ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلاَهُ وَ جِبْرِیلُ وَ صَالِحُ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمَلاَئِکَةُ بَعْدَ ذٰلِکَ ظَهِیرٌ (4)

اگر [ شما دو زن ] به درگاه خدا توبه کنید [ بهتر است ] ، واقعاً دلهایتان انحراف پیدا کرده است . و اگر علیه او به یکدیگر کمک کنید ، در حقیقت ، خدا خود سرپرست اوست ، و جبرئیل و صالح مؤمنان [ نیز یاور اُویند ] و گذشته از این ، فرشتگان [ هم ] پشتیبان [ او ] خواهند بود .

﴿التحریم‏، 4﴾

عَسَى رَبُّهُ إِنْ طَلَّقَکُنَّ أَنْ یُبْدِلَهُ أَزْوَاجاً خَیْراً مِنْکُنَّ مُسْلِمَاتٍ مُؤْمِنَاتٍ قَانِتَاتٍ تَائِبَاتٍ عَابِدَاتٍ سَائِحَاتٍ ثَیِّبَاتٍ وَ أَبْکَاراً (5)

اگر پیامبر ، شما را طلاق گوید ، امید است پروردگارش همسرانى بهتر از شما : مسلمان ، مؤمن ، فرمانبر ، توبه‏کار ، عابد ، روزه‏دار ، بیوه و دوشیزه به او عوض دهد .

﴿التحریم‏، 5﴾

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَکُمْ وَ أَهْلِیکُمْ نَاراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجَارَةُ عَلَیْهَا مَلاَئِکَةٌ غِلاَظٌ شِدَادٌ لاَ یَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَ یَفْعَلُونَ مَا یُؤْمَرُونَ‌ (6)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید ، خودتان و کسانتان را از آتشى که سوخت آن ، مردم و سنگهاست حفظ کنید : بر آن [ آتش ] فرشتگانى خشن [ و ] سختگیر [ گمارده شده ] اند . از آنچه خدا به آنان دستور داده سرپیچى نمى‏کنند و آنچه را که مأمورند انجام مى‏دهند .

﴿التحریم‏، 6﴾

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ کَفَرُوا لاَ تَعْتَذِرُوا الْیَوْمَ إِنَّمَا تُجْزَوْنَ مَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ‌ (7)

اى کسانى که کافر شده‏اید ، امروز عذر نیاورید ، در واقع به آنچه مى‏کردید کیفر مى‏یابید .

﴿التحریم‏، 7﴾

سوره الملک

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الملک‏، 0﴾

تَبَارَکَ الَّذِی بِیَدِهِ الْمُلْکُ وَ هُوَ عَلَى کُلِّ شَیْ‌ءٍ قَدِیرٌ (1)

بزرگوار [ و خجسته ] است آنکه فرمانروایى به دست اوست و او بر هر چیزى تواناست .

﴿الملک‏، 1﴾

الَّذِی خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَیَاةَ لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْغَفُورُ (2)

همان که مرگ و زندگى را پدید آورد تا شما را بیازماید که کدامتان نیکوکارترید ، و اوست ارجمند آمرزنده .

﴿الملک‏، 2﴾

الَّذِی خَلَقَ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقاً مَا تَرَى فِی خَلْقِ الرَّحْمٰنِ مِنْ تَفَاوُتٍ فَارْجِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرَى مِنْ فُطُورٍ (3)

همان که هفت آسمان را طبقه طبقه بیافرید . در آفرینشِ آن [ خداى ] بخشایشگر هیچ گونه اختلاف [ و تفاوتى ] نمى‏بینى . باز بنگر ، آیا خلل [ و نقصانى ] مى‏بینى ؟

﴿الملک‏، 3﴾

ثُمَّ ارْجِعِ الْبَصَرَ کَرَّتَیْنِ یَنْقَلِبْ إِلَیْکَ الْبَصَرُ خَاسِئاً وَ هُوَ حَسِیرٌ (4)

باز دوباره بنگر تا نگاهت زبون و درمانده به سویت بازگردد .

﴿الملک‏، 4﴾

وَ لَقَدْ زَیَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْیَا بِمَصَابِیحَ وَ جَعَلْنَاهَا رُجُوماً لِلشَّیَاطِینِ وَ أَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابَ السَّعِیرِ (5)

و در حقیقت ، آسمان دنیا را با چراغهایى زینت دادیم و آن را مایه طرد شیاطین [ قواى مزاحم ] گردانیدیم و براى آنها عذاب آتش فروزان آماده کرده‏ایم .

﴿الملک‏، 5﴾

وَ لِلَّذِینَ کَفَرُوا بِرَبِّهِمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَ بِئْسَ الْمَصِیرُ (6)

و کسانى که به پروردگارشان انکار آوردند ، عذاب آتش جهنّم خواهند داشت و چه بد سرانجامى است .

﴿الملک‏، 6﴾

إِذَا أُلْقُوا فِیهَا سَمِعُوا لَهَا شَهِیقاً وَ هِیَ تَفُورُ (7)

چون در آنجا افکنده شوند ، از آن خروشى مى‏شنوند در حالى که مى‏جوشد .

﴿الملک‏، 7﴾

تَکَادُ تَمَیَّزُ مِنَ الْغَیْظِ کُلَّمَا أُلْقِیَ فِیهَا فَوْجٌ سَأَلَهُمْ خَزَنَتُهَا أَ لَمْ یَأْتِکُمْ نَذِیرٌ (8)

نزدیک است که از خشم شکافته شود . هر بار که گروهى در آن افکنده شوند ، نگاهبانان آن از ایشان پرسند : « مگر شما را هشداردهنده‏اى نیامد ؟ »

﴿الملک‏، 8﴾

قَالُوا بَلَى قَدْ جَاءَنَا نَذِیرٌ فَکَذَّبْنَا وَ قُلْنَا مَا نَزَّلَ اللَّهُ مِنْ شَیْ‌ءٍ إِنْ أَنْتُمْ إِلاَّ فِی ضَلاَلٍ کَبِیرٍ (9)

گویند : « چرا ; هشداردهنده‏اى به سوى ما آمد و [ لى ] تکذیب کردیم و گفتیم : خدا چیزى فرونفرستاده است ، شما جز در گمراهى بزرگ نیستید . »

﴿الملک‏، 9﴾

وَ قَالُوا لَوْ کُنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ مَا کُنَّا فِی أَصْحَابِ السَّعِیرِ (10)

و گویند : « اگر شنیده [ و پذیرفته ] بودیم یا تعقّل کرده بودیم در [ میان ] دوزخیان نبودیم . »

﴿الملک‏، 10﴾

فَاعْتَرَفُوا بِذَنْبِهِمْ فَسُحْقاً لِأَصْحَابِ السَّعِیرِ (11)

پس به گناه خود اقرار مى‏کنند . و مرگ باد بر اهل جهنّم !

﴿الملک‏، 11﴾

إِنَّ الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَیْبِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ کَبِیرٌ (12)

کسانى که در نهان از پروردگارشان مى‏ترسند ، آنان را آمرزش و پاداشى بزرگ خواهد بود .

﴿الملک‏، 12﴾

سوره قلم

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿القلم‏، 0﴾

ن وَ الْقَلَمِ وَ مَا یَسْطُرُونَ‌ (1)

نون ، سوگند به قلم و آنچه مى‏نویسند ،

﴿القلم‏، 1﴾

مَا أَنْتَ بِنِعْمَةِ رَبِّکَ بِمَجْنُونٍ‌ (2)

[ که ] تو ، به لطف پروردگارت ، دیوانه نیستى .

﴿القلم‏، 2﴾

وَ إِنَّ لَکَ لَأَجْراً غَیْرَ مَمْنُونٍ‌ (3)

و بى‏گمان ، تو را پاداشى بى‏منّت خواهد بود .

﴿القلم‏، 3﴾

وَ إِنَّکَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِیمٍ‌ (4)

و راستى که تو را خویى والاست !

﴿القلم‏، 4﴾

فَسَتُبْصِرُ وَ یُبْصِرُونَ‌ (5)

به زودى خواهى دید و خواهند دید ،

﴿القلم‏، 5﴾

بِأَیِّکُمُ الْمَفْتُونُ‌ (6)

[ که ] کدام یک از شما دستخوش جنونید .

﴿القلم‏، 6﴾

إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِیلِهِ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِینَ‌ (7)

پروردگارت خود بهتر مى‏داند چه کسى از راه او منحرف شده ، و [ هم ] او به راه یافتگان داناتر است .

﴿القلم‏، 7﴾

فَلاَ تُطِعِ الْمُکَذِّبِینَ‌ (8)

پس ، از دروغزنان فرمان مبر .

﴿القلم‏، 8﴾

وَدُّوا لَوْ تُدْهِنُ فَیُدْهِنُونَ‌ (9)

دوست دارند که نرمى کنى تا نرمى نمایند .

﴿القلم‏، 9﴾

وَ لاَ تُطِعْ کُلَّ حَلاَّفٍ مَهِینٍ‌ (10)

و از هر قَسَم‏خورنده فرومایه‏اى فرمان مبر :

﴿القلم‏، 10﴾

هَمَّازٍ مَشَّاءٍ بِنَمِیمٍ‌ (11)

[ که ] عیبجوست و براى خبرچینى گام برمى‏دارد ،

﴿القلم‏، 11﴾

مَنَّاعٍ لِلْخَیْرِ مُعْتَدٍ أَثِیمٍ‌ (12)

مانع خیر ، متجاوز ، گناه پیشه ،

﴿القلم‏، 12﴾

عُتُلٍّ بَعْدَ ذٰلِکَ زَنِیمٍ‌ (13)

گستاخ ، [ و ] گذشته از آن زنازاده است ،

﴿القلم‏، 13﴾

أَنْ کَانَ ذَا مَالٍ وَ بَنِینَ‌ (14)

به صرف اینکه مالدار و پسر دار است ،

﴿القلم‏، 14﴾

إِذَا تُتْلَى عَلَیْهِ آیَاتُنَا قَالَ أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ‌ (15)

چون آیات ما بر او خوانده شود ، گوید : « افسانه‏هاى پیشینیان است . »

﴿القلم‏، 15﴾

سوره الحاقه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الحاقة، 0﴾

الْحَاقَّةُ (1)

آن رخ دهنده .

﴿الحاقة، 1﴾

مَا الْحَاقَّةُ (2)

چیست آن رخ دهنده ؟

﴿الحاقة، 2﴾

وَ مَا أَدْرَاکَ مَا الْحَاقَّةُ (3)

و چه دانى که آن رخ دهنده چیست ؟

﴿الحاقة، 3﴾

کَذَّبَتْ ثَمُودُ وَ عَادٌ بِالْقَارِعَةِ (4)

ثمود و عاد ، آن حادثه کوبنده را تکذیب کردند .

﴿الحاقة، 4﴾

فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِکُوا بِالطَّاغِیَةِ (5)

امّا ثمود به [ سزاى ] سرکشى [ خود ] به هلاکت رسیدند .

﴿الحاقة، 5﴾

وَ أَمَّا عَادٌ فَأُهْلِکُوا بِرِیحٍ صَرْصَرٍ عَاتِیَةٍ (6)

و امّا عاد ، به [ وسیله ] تندبادى توفنده سرکش هلاک شدند .

﴿الحاقة، 6﴾

سَخَّرَهَا عَلَیْهِمْ سَبْعَ لَیَالٍ وَ ثَمَانِیَةَ أَیَّامٍ حُسُوماً فَتَرَى الْقَوْمَ فِیهَا صَرْعَى کَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِیَةٍ (7)

[ که خدا ] آن را هفت شب و هشت روز پیاپى بر آنان بگماشت : در آن [ مدّت ] مردم را فروافتاده مى‏دیدى ، گویى آنها تنه‏هاى نخلهاى میان تهى‏اند .

﴿الحاقة، 7﴾

فَهَلْ تَرَى لَهُمْ مِنْ بَاقِیَةٍ (8)

آیا از آنان کسى را بر جاى مى‏بینى ؟

﴿الحاقة، 8﴾

سوره المعارج

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿المعارج‏، 0﴾

سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ‌ (1)

پرسنده‏اى از عذاب واقع‏شونده‏اى پرسید ،

﴿المعارج‏، 1﴾

لِلْکَافِرینَ لَیْسَ لَهُ دَافِعٌ‌ (2)

که اختصاص به کافران دارد [ و ] آن را بازدارنده‏اى نیست .

﴿المعارج‏، 2﴾

مِنَ اللَّهِ ذِی الْمَعَارِجِ‌ (3)

[ و ] از جانب خداوندِ صاحب درجات [ و مراتب ] است .

﴿المعارج‏، 3﴾

تَعْرُجُ الْمَلاَئِکَةُ وَ الرُّوحُ إِلَیْهِ فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَةٍ (4)

فرشتگان و روح ، در روزى که مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى « او » بالا مى‏روند .

﴿المعارج‏، 4﴾

فَاصْبِرْ صَبْراً جَمِیلاً (5)

پس صبر کن ، صبرى نیکو .

﴿المعارج‏، 5﴾

إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعِیداً (6)

زیرا آنان [ عذاب ] را دور مى‏بینند ،

﴿المعارج‏، 6﴾

وَ نَرَاهُ قَرِیباً (7)

و [ ما ] نزدیکش مى‏بینیم .

﴿المعارج‏، 7﴾

یَوْمَ تَکُونُ السَّمَاءُ کَالْمُهْلِ‌ (8)

روزى که آسمانها چون فلز گداخته شود ،

﴿المعارج‏، 8﴾

وَ تَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ‌ (9)

و کوه‏ها چون پشم‏زده گردد ،

﴿المعارج‏، 9﴾

وَ لاَ یَسْأَلُ حَمِیمٌ حَمِیماً (10)

و هیچ دوست صمیمى از دوست صمیمى [ حال ] نپرسد ،

﴿المعارج‏، 10﴾

سوره نوح

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿نوح‏، 0﴾

إِنَّا أَرْسَلْنَا نُوحاً إِلَى قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَکَ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ‌ (1)

ما نوح را به سوى قومش فرستادیم که : « قومت را ، پیش از آنکه عذابى دردناک به آنان رسد ، هشدار ده . »

﴿نوح‏، 1﴾

قَالَ یَا قَوْمِ إِنِّی لَکُمْ نَذِیرٌ مُبِینٌ‌ (2)

[ نوح ] گفت : « اى قوم من ، من شما را هشداردهنده‏اى آشکارم ،

﴿نوح‏، 2﴾

أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ اتَّقُوهُ وَ أَطِیعُونِ‌ (3)

که خدا را بپرستید و از او پروا دارید و مرا فرمان برید .

﴿نوح‏، 3﴾

یَغْفِرْ لَکُمْ مِنْ ذُنُوبِکُمْ وَ یُؤَخِّرْکُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذَا جَاءَ لاَ یُؤَخَّرُ لَوْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ‌ (4)

[ تا ] برخى از گناهانتان را بر شما ببخشاید و [ اجل ] شما را تا وقتى معیّن به تأخیر اندازد . اگر بدانید ، چون وقت مقرّر خدا برسد ، تأخیر بر نخواهد داشت . »

﴿نوح‏، 4﴾

قَالَ رَبِّ إِنِّی دَعَوْتُ قَوْمِی لَیْلاً وَ نَهَاراً (5)

[ نوح ] گفت : « پروردگارا ، من قوم خود را شب و روز دعوت کردم ،

﴿نوح‏، 5﴾

فَلَمْ یَزِدْهُمْ دُعَائِی إِلاَّ فِرَاراً (6)

و دعوت من جز بر گریزشان نیفزود .

﴿نوح‏، 6﴾

وَ إِنِّی کُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِی آذَانِهِمْ وَ اسْتَغْشَوْا ثِیَابَهُمْ وَ أَصَرُّوا وَ اسْتَکْبَرُوا اسْتِکْبَاراً (7)

و من هر بار که آنان را دعوت کردم تا ایشان را بیامرزى ، انگشتانشان را در گوشهایشان کردند و رداى خویشتن بر سر کشیدند و اصرار ورزیدند و هر چه بیشتر بر کبر خود افزودند .

﴿نوح‏، 7﴾

ثُمَّ إِنِّی دَعَوْتُهُمْ جِهَاراً (8)

سپس من آشکارا آنان را دعوت کردم .

﴿نوح‏، 8﴾

ثُمَّ إِنِّی أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَ أَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْرَاراً (9)

باز من به آنان اعلام نمودم و در خلوت [ و ] پوشیده نیز به ایشان گفتم .

﴿نوح‏، 9﴾

فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کَانَ غَفَّاراً (10)

و گفتم : از پروردگارتان آمرزش بخواهید که او همواره آمرزنده است .

﴿نوح‏، 10﴾

سوره الجن

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الجن‏، 0﴾

قُلْ أُوحِیَ إِلَیَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ فَقَالُوا إِنَّا سَمِعْنَا قُرْآناً عَجَباً (1)

بگو : « به من وحى شده است که تنى چند از جنّیان گوش فرا داشتند و گفتند : راستى ما قرآنى شگفت‏آور شنیدیم .

﴿الجن‏، 1﴾

یَهْدِی إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ وَ لَنْ نُشْرِکَ بِرَبِّنَا أَحَداً (2)

[ که ] به راه راست هدایت مى‏کند . پس به آن ایمان آوردیم و هرگز کسى را شریک پروردگارمان قرار نخواهیم داد .

﴿الجن‏، 2﴾

وَ أَنَّهُ تَعَالَى جَدُّ رَبِّنَا مَا اتَّخَذَ صَاحِبَةً وَ لاَ وَلَداً (3)

و اینکه او ، پروردگار والاى ما ، همسر و فرزندى اختیار نکرده است .

﴿الجن‏، 3﴾

وَ أَنَّهُ کَانَ یَقُولُ سَفِیهُنَا عَلَى اللَّهِ شَطَطاً (4)

و [ شگفت ] آنکه کم‏خِرَد ما ، در باره خدا سخنانى یاوه مى‏سراید .

﴿الجن‏، 4﴾

وَ أَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ تَقُولَ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلَى اللَّهِ کَذِباً (5)

و ما پنداشته بودیم که انس و جنّ هرگز به خدا دروغ نمى‏بندند .

﴿الجن‏، 5﴾

وَ أَنَّهُ کَانَ رِجَالٌ مِنَ الْإِنْسِ یَعُوذُونَ بِرِجَالٍ مِنَ الْجِنِّ فَزَادُوهُمْ رَهَقاً (6)

و مردانى از آدمیان به مردانى از جنّ پناه مى‏بردند و بر سرکشى آنها مى‏افزودند .

﴿الجن‏، 6﴾

وَ أَنَّهُمْ ظَنُّوا کَمَا ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ یَبْعَثَ اللَّهُ أَحَداً (7)

و آنها [ نیز ] آن گونه که [ شما ] پنداشته‏اید ، گمان بردند که خدا هرگز کسى را زنده نخواهد گردانید .

﴿الجن‏، 7﴾

وَ أَنَّا لَمَسْنَا السَّمَاءَ فَوَجَدْنَاهَا مُلِئَتْ حَرَساً شَدِیداً وَ شُهُباً (8)

و ما بر آسمان دست یافتیم و آن را پر از نگهبانان توانا و تیرهاى شهاب یافتیم .

﴿الجن‏، 8﴾

وَ أَنَّا کُنَّا نَقْعُدُ مِنْهَا مَقَاعِدَ لِلسَّمْعِ فَمَنْ یَسْتَمِعِ الْآنَ یَجِدْ لَهُ شِهَاباً رَصَداً (9)

و در [ آسمان ] براى شنیدن ، به کمین مى‏نشستیم ، [ امّا ] اکنون هر که بخواهد به گوش باشد ، تیر شهابى در کمین خود مى‏یابد .

﴿الجن‏، 9﴾

وَ أَنَّا لاَ نَدْرِی أَ شَرٌّ أُرِیدَ بِمَنْ فِی الْأَرْضِ أَمْ أَرَادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَداً (10)

و ما [ درست ] نمى‏دانیم که آیا براى کسانى که در زمینند بدى خواسته شده یا پروردگارشان بر ایشان هدایت خواسته است ؟

﴿الجن‏، 10﴾

وَ أَنَّا مِنَّا الصَّالِحُونَ وَ مِنَّا دُونَ ذٰلِکَ کُنَّا طَرَائِقَ قِدَداً (11)

و از میان ما برخى درستکارند و برخى غیر آن ، و ما فرقه‏هایى گوناگونیم .

﴿الجن‏، 11﴾

وَ أَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ نُعْجِزَ اللَّهَ فِی الْأَرْضِ وَ لَنْ نُعْجِزَهُ هَرَباً (12)

و ما مى‏دانیم که هرگز نمى‏توانیم در زمین خداى را به ستوه آوریم ، و هرگز او را با گریز [ خود ] درمانده نتوانیم کرد

﴿الجن‏، 12﴾

وَ أَنَّا لَمَّا سَمِعْنَا الْهُدَى آمَنَّا بِهِ فَمَنْ یُؤْمِنْ بِرَبِّهِ فَلاَ یَخَافُ بَخْساً وَ لاَ رَهَقاً (13)

و ما چون هدایت را شنیدیم بدان گرویدیم ; پس کسى که به پروردگار خود ایمان آورَد ، از کمى [ پاداش ] و سختى بیم ندارد .

﴿الجن‏، 13﴾

سوره المزمل

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿المزمل‏، 0﴾

یَا أَیُّهَا الْمُزَّمِّلُ‌ (1)

اى جامه به خویشتن فروپیچیده ،

﴿المزمل‏، 1﴾

قُمِ اللَّیْلَ إِلاَّ قَلِیلاً (2)

به پا خیز شب را مگر اندکى ،

﴿المزمل‏، 2﴾

نِصْفَهُ أَوِ انْقُصْ مِنْهُ قَلِیلاً (3)

نیمى از شب یا اندکى از آن را بکاه ،

﴿المزمل‏، 3﴾

أَوْ زِدْ عَلَیْهِ وَ رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِیلاً (4)

یا بر آن [ نصف ] بیفزاى و قرآن را شمرده شمرده بخوان .

﴿المزمل‏، 4﴾

إِنَّا سَنُلْقِی عَلَیْکَ قَوْلاً ثَقِیلاً (5)

در حقیقت ما به زودى بر تو گفتارى گرانبار القا مى‏کنیم .

﴿المزمل‏، 5﴾

إِنَّ نَاشِئَةَ اللَّیْلِ هِیَ أَشَدُّ وَطْئاً وَ أَقْوَمُ قِیلاً (6)

قطعاً برخاستن شب ، رنجش بیشتر و گفتار [ در آن هنگام ] راستین‏تر است .

﴿المزمل‏، 6﴾

إِنَّ لَکَ فِی النَّهَارِ سَبْحاً طَوِیلاً (7)

[ و ] تو را ، در روز ، آمد و شدى دراز است .

﴿المزمل‏، 7﴾

وَ اذْکُرِ اسْمَ رَبِّکَ وَ تَبَتَّلْ إِلَیْهِ تَبْتِیلاً (8)

و نام پروردگار خود را یاد کن و تنها به او بپرداز .

﴿المزمل‏، 8﴾

رَبُّ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ لاَ إِلٰهَ إِلاَّ هُوَ فَاتَّخِذْهُ وَکِیلاً (9)

[ اوست ] پروردگار خاور و باختر ، خدایى جز او نیست ، پس او را کارساز خویش اختیار کن .

﴿المزمل‏، 9﴾

وَ اصْبِرْ عَلَى مَا یَقُولُونَ وَ اهْجُرْهُمْ هَجْراً جَمِیلاً (10)

و بر آنچه مى‏گویند شکیبا باش و از آنان با دورى گزیدنى خوش فاصله بگیر .

﴿المزمل‏، 10﴾

وَ ذَرْنِی وَ الْمُکَذِّبِینَ أُولِی النَّعْمَةِ وَ مَهِّلْهُمْ قَلِیلاً (11)

و مرا با تکذیب‏کنندگانِ توانگر واگذار و اندکى مهلتشان ده .

﴿المزمل‏، 11﴾

إِنَّ لَدَیْنَا أَنْکَالاً وَ جَحِیماً (12)

در حقیقت پیش ما زنجیرها و دوزخ ،

﴿المزمل‏، 12﴾

وَ طَعَاماً ذَا غُصَّةٍ وَ عَذَاباً أَلِیماً (13)

و غذایى گلوگیر و عذابى پردرد است .

﴿المزمل‏، 13﴾

یَوْمَ تَرْجُفُ الْأَرْضُ وَ الْجِبَالُ وَ کَانَتِ الْجِبَالُ کَثِیباً مَهِیلاً (14)

روزى که زمین و کوه‏ها به لرزه درآیند و کوه‏ها به سان ریگ روان گردند .

﴿المزمل‏، 14﴾

إِنَّا أَرْسَلْنَا إِلَیْکُمْ رَسُولاً شَاهِداً عَلَیْکُمْ کَمَا أَرْسَلْنَا إِلَى فِرْعَوْنَ رَسُولاً (15)

بى‏گمان ، ما به سوى شما فرستاده‏اى که گواه بر شماست روانه کردیم ، همان گونه که فرستاده‏اى به سوى فرعون فرستادیم .

﴿المزمل‏، 15﴾

فَعَصَى فِرْعَوْنُ الرَّسُولَ فَأَخَذْنَاهُ أَخْذاً وَبِیلاً (16)

[ ولى ] فرعون به آن فرستاده عصیان ورزید ، پس ما او را به سختى فرو گرفتیم .

﴿المزمل‏، 16﴾

فَکَیْفَ تَتَّقُونَ إِنْ کَفَرْتُمْ یَوْماً یَجْعَلُ الْوِلْدَانَ شِیباً (17)

پس اگر کفر بورزید ، چگونه از روزى که کودکان را پیر مى‏گرداند ، پرهیز توانید کرد ؟

﴿المزمل‏، 17﴾

السَّمَاءُ مُنْفَطِرٌ بِهِ کَانَ وَعْدُهُ مَفْعُولاً (18)

آسمان از [ بیم ] آن [ روز ] در هم شکافد ; وعده او انجام یافتنى است .

﴿المزمل‏، 18﴾

إِنَّ هٰذِهِ تَذْکِرَةٌ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِیلاً (19)

قطعاً این [ آیات ] اندرزى است ، تا هر که بخواهد به سوى پروردگار خود راهى در پیش گیرد .

﴿المزمل‏، 19﴾

سوره المدثر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿المدثر، 0﴾

یَا أَیُّهَا الْمُدَّثِّرُ (1)

اى کشیده رداىِ شب بر سر ،

﴿المدثر، 1﴾

قُمْ فَأَنْذِرْ (2)

برخیز و بترسان .

﴿المدثر، 2﴾

وَ رَبَّکَ فَکَبِّرْ (3)

و پروردگار خود را بزرگ دار .

﴿المدثر، 3﴾

وَ ثِیَابَکَ فَطَهِّرْ (4)

و لباس خویشتن را پاک کن .

﴿المدثر، 4﴾

وَ الرُّجْزَ فَاهْجُرْ (5)

و از پلیدى دور شو .

﴿المدثر، 5﴾

وَ لاَ تَمْنُنْ تَسْتَکْثِرُ (6)

و منّت مگذار و فزونى مَطَلب .

﴿المدثر، 6﴾

وَ لِرَبِّکَ فَاصْبِرْ (7)

و براى پروردگارت شکیبایى کن .

﴿المدثر، 7﴾

فَإِذَا نُقِرَ فِی النَّاقُورِ (8)

پس چون در صور دمیده شود ،

﴿المدثر، 8﴾

فَذٰلِکَ یَوْمَئِذٍ یَوْمٌ عَسِیرٌ (9)

آن روز [ چه ] روز ناگوارى است !

﴿المدثر، 9﴾

عَلَى الْکَافِرِینَ غَیْرُ یَسِیرٍ (10)

بر کافران آسان نیست .

﴿المدثر، 10﴾

ذَرْنِی وَ مَنْ خَلَقْتُ وَحِیداً (11)

مرا با آنکه [ او را ] تنها آفریدم واگذار .

﴿المدثر، 11﴾

وَ جَعَلْتُ لَهُ مَالاً مَمْدُوداً (12)

و دارایى بسیار به او بخشیدم ،

﴿المدثر، 12﴾

وَ بَنِینَ شُهُوداً (13)

و پسرانى آماده [ به خدمت ، دادم ] ،

﴿المدثر، 13﴾

وَ مَهَّدْتُ لَهُ تَمْهِیداً (14)

و برایش [ عیش خوش ] آماده کردم .

﴿المدثر، 14﴾

ثُمَّ یَطْمَعُ أَنْ أَزِیدَ (15)

باز [ هم ] طمع دارد که بیفزایم .

﴿المدثر، 15﴾

کَلاَّ إِنَّهُ کَانَ لِآیَاتِنَا عَنِیداً (16)

ولى نه ، زیرا او دشمنِ آیات ما بود .

﴿المدثر، 16﴾

سَأُرْهِقُهُ صَعُوداً (17)

به زودى او را به بالا رفتن از گردنه [ عذاب ] وادار مى‏کنم .

﴿المدثر، 17﴾