سوره التین

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿التین‏، 0﴾

وَ التِّینِ وَ الزَّیْتُونِ‌ (1)

سوگند به [ کوه ] تین و زیتون ،

﴿التین‏، 1﴾

وَ طُورِ سِینِینَ‌ (2)

و طور سینا ،

﴿التین‏، 2﴾

وَ هٰذَا الْبَلَدِ الْأَمِینِ‌ (3)

و این شهر امن [ و امان ] ،

﴿التین‏، 3﴾

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ‌ (4)

[ که ] براستى انسان را در نیکوترین اعتدال آفریدیم .

﴿التین‏، 4﴾

ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِینَ‌ (5)

سپس او را به پست‏ترین [ مراتب ] پستى بازگردانیدیم ;

﴿التین‏، 5﴾

إِلاَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ‌ (6)

مگر کسانى را که گرویده و کارهاى شایسته کرده‏اند ، که پاداشى بى‏منّت خواهند داشت .

﴿التین‏، 6﴾

فَمَا یُکَذِّبُکَ بَعْدُ بِالدِّینِ‌ (7)

پس چه چیز ، تو را بعد [ از این ] به تکذیب جزا وامى‏دارد ؟

﴿التین‏، 7﴾

أَ لَیْسَ اللَّهُ بِأَحْکَمِ الْحَاکِمِینَ‌ (8)

آیا خدا نیکوترین داوران نیست ؟

﴿التین‏، 8﴾

سوره العلق . ایه ۱۹ سجده واجب دارد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿العلق‏، 0﴾

اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ‌ (1)

بخوان به نام پروردگارت که آفرید .

﴿العلق‏، 1﴾

خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ‌ (2)

انسان را از عَلَق آفرید .

﴿العلق‏، 2﴾

اقْرَأْ وَ رَبُّکَ الْأَکْرَمُ‌ (3)

بخوان ، و پروردگار تو کریمترین [ کریمان ] است .

﴿العلق‏، 3﴾

الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ‌ (4)

همان کس که به وسیله قلم آموخت .

﴿العلق‏، 4﴾

عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ‌ (5)

آنچه را که انسان نمى‏دانست [ بتدریج به او ] آموخت .

﴿العلق‏، 5﴾

کَلاَّ إِنَّ الْإِنْسَانَ لَیَطْغَى‌ (6)

حقّاً که انسان سرکشى مى‏کند ،

﴿العلق‏، 6﴾

أَنْ رَآهُ اسْتَغْنَى‌ (7)

همین که خود را بى‏نیاز پندارد .

﴿العلق‏، 7﴾

إِنَّ إِلَى رَبِّکَ الرُّجْعَى‌ (8)

در حقیقت ، بازگشت به سوى پروردگار توست .

﴿العلق‏، 8﴾

أَ رَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَى‌ (9)

آیا دیدى آن کس را که باز مى‏داشت ،

﴿العلق‏، 9﴾

عَبْداً إِذَا صَلَّى‌ (10)

بنده‏اى را آن گاه که نماز مى‏گزارد ؟

﴿العلق‏، 10﴾

أَ رَأَیْتَ إِنْ کَانَ عَلَى الْهُدَى‌ (11)

چه پندارى اگر او بر هدایت باشد ،

﴿العلق‏، 11﴾

أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى‌ (12)

یا به پرهیزگارى وادارد [ براى او بهتر نیست ] ؟

﴿العلق‏، 12﴾

أَ رَأَیْتَ إِنْ کَذَّبَ وَ تَوَلَّى‌ (13)

[ و باز ] آیا چه پندارى [ که ] اگر او به تکذیب پردازد و روى برگردانَد [ چه کیفرى در پیش دارد ] ؟

﴿العلق‏، 13﴾

أَ لَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَى‌ (14)

مگر ندانسته که خدا مى‏بیند ؟

﴿العلق‏، 14﴾

کَلاَّ لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِیَةِ (15)

زنهار ، اگر باز نایستد ، موى پیشانى [ او ] را سخت بگیریم ;

﴿العلق‏، 15﴾

نَاصِیَةٍ کَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ (16)

[ همان ] موىِ پیشانى دروغزن گناه‏پیشه را .

﴿العلق‏، 16﴾

فَلْیَدْعُ نَادِیَهُ‌ (17)

[ بگو ] تا گروه خود را بخواند .

﴿العلق‏، 17﴾

سَنَدْعُ الزَّبَانِیَةَ (18)

بزودى آتشبانان را فرا خوانیم .

﴿العلق‏، 18﴾

کَلاَّ لاَ تُطِعْهُ وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ‌ (19)

زنهار ! فرمانش مَبَر ، و سجده کن ، و خود را [ به خدا ] نزدیک گردان .

﴿العلق‏، 19﴾

سوره القدر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿القدر، 0﴾

إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ (1)

ما [ قرآن را ] در شب قدر نازل کردیم .

﴿القدر، 1﴾

وَ مَا أَدْرَاکَ مَا لَیْلَةُ الْقَدْرِ (2)

و از شب قدر ، چه آگاهت کرد .

﴿القدر، 2﴾

لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ (3)

شبِ قدر از هزار ماه ارجمندتر است .

﴿القدر، 3﴾

تَنَزَّلُ الْمَلاَئِکَةُ وَ الرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کُلِّ أَمْرٍ (4)

در آن [ شب ] فرشتگان ، با روح ، به فرمان پروردگارشان ، براى هر کارى [ که مقرّر شده است ] فرود آیند ;

﴿القدر، 4﴾

سَلاَمٌ هِیَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ (5)

[ آن شب ] تا دَمِ صُبح ، صلح و سلام است .

﴿القدر، 5﴾

سوره البینة

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿البینة، 0﴾

لَمْ یَکُنِ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَ الْمُشْرِکِینَ مُنْفَکِّینَ حَتَّى تَأْتِیَهُمُ الْبَیِّنَةُ (1)

کافرانِ اهل کتاب و مشرکان ، دست‏بردار نبودند تا دلیلى آشکار بر ایشان آید :

﴿البینة، 1﴾

رَسُولٌ مِنَ اللَّهِ یَتْلُو صُحُفاً مُطَهَّرَةً (2)

فرستاده‏اى از جانب خدا که [ بر آنان ] صحیفه‏هایى پاک را تلاوت کند ،

﴿البینة، 2﴾

فِیهَا کُتُبٌ قَیِّمَةٌ (3)

که در آنها نوشته‏هاى استوار است .

﴿البینة، 3﴾

وَ مَا تَفَرَّقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ إِلاَّ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَیِّنَةُ (4)

و اهل کتاب دستخوشِ پراکندگى نشدند ، مگر پس از آنکه برهان آشکار براى آنان آمد .

﴿البینة، 4﴾

وَ مَا أُمِرُوا إِلاَّ لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاءَ وَ یُقِیمُوا الصَّلاَةَ وَ یُؤْتُوا الزَّکَاةَ وَ ذٰلِکَ دِینُ الْقَیِّمَةِ (5)

و فرمان نیافته بودند جز اینکه خدا را بپرستند ، و در حالى که به توحید گراییده‏اند ، دین [ خود ] را براى او خالص گردانند ، و نماز برپا دارند و زکات بدهند ; و دین [ ثابت و ] پایدار همین است .

﴿البینة، 5﴾

إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَ الْمُشْرِکِینَ فِی نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا أُولٰئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ (6)

کسانى از اهل کتاب که کفر ورزیده‏اند و [ نیز ] مشرکان در آتش دوزخند ، [ و ] در آن همواره مى‏مانند ; اینانند که بدترین آفریدگانند .

﴿البینة، 6﴾

إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولٰئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ (7)

در حقیقت کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کرده‏اند ، آنانند که بهترین آفریدگانند .

﴿البینة، 7﴾

سوره العادیات

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الزلزلة، 0﴾

إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا (1)

آن گاه که زمین به لرزش [ شدید ] خود لرزانیده شود ،

﴿الزلزلة، 1﴾

وَ أَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا (2)

و زمین بارهاى سنگین خود را برون افکند ،

﴿الزلزلة، 2﴾

وَ قَالَ الْإِنْسَانُ مَا لَهَا (3)

و انسان گوید : « [ زمین ] را چه شده است ؟ »

﴿الزلزلة، 3﴾

یَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا (4)

آن روز است که [ زمین ] خبرهاى خود را باز گوید .

﴿الزلزلة، 4﴾

بِأَنَّ رَبَّکَ أَوْحَى لَهَا (5)

[ همان گونه ] که پروردگارت بدان وحى کرده است .

﴿الزلزلة، 5﴾

یَوْمَئِذٍ یَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتاً لِیُرَوْا أَعْمَالَهُمْ‌ (6)

آن روز ، مردم [ به حال ] پراکنده برآیند تا [ نتیجه ] کارهایشان به آنان نشان داده شود .

﴿الزلزلة، 6﴾

فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْراً یَرَهُ‌ (7)

پس هر که هموزن ذرّه‏اى نیکى کند [ نتیجه ] آن را خواهد دید .

﴿الزلزلة، 7﴾

وَ مَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرّاً یَرَهُ‌ (8)

و هر که هموزن ذرّه‏اى بدى کند [ نتیجه ] آن را خواهد دید .

﴿الزلزلة، 8﴾

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿العادیات‏، 0﴾

وَ الْعَادِیَاتِ ضَبْحاً (1)

سوگند به مادیانهایى که با همهمه تازانند و با سمّ [ هاى ] خود از سنگ آتش مى‏جهانند !

﴿العادیات‏، 1﴾

فَالْمُورِیَاتِ قَدْحاً (2)

و برق [ از سنگ ] همى جهانند ،

﴿العادیات‏، 2﴾

فَالْمُغِیرَاتِ صُبْحاً (3)

و صبحگاهان هجوم آرند ،

﴿العادیات‏، 3﴾

فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً (4)

و با آن [ یورش ] ، گَردى برانگیزند ،

﴿العادیات‏، 4﴾

فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً (5)

و بدان [ هجوم ] ، در دل گروهى درآیند ،

﴿العادیات‏، 5﴾

إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ (6)

که انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است ،

﴿العادیات‏، 6﴾

وَ إِنَّهُ عَلَى ذٰلِکَ لَشَهِیدٌ (7)

و او خود بر این [ امر ] ، نیک گواه است .

﴿العادیات‏، 7﴾

وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ (8)

و راستى او سخت شیفته مال است .

﴿العادیات‏، 8﴾

أَ فَلاَ یَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِی الْقُبُورِ (9)

مگر نمى‏داند که چون آنچه در گورهاست بیرون ریخته گردد ،

﴿العادیات‏، 9﴾

سوره العادیات

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿العادیات‏، 0﴾

وَ الْعَادِیَاتِ ضَبْحاً (1)

سوگند به مادیانهایى که با همهمه تازانند و با سمّ [ هاى ] خود از سنگ آتش مى‏جهانند !

﴿العادیات‏، 1﴾

فَالْمُورِیَاتِ قَدْحاً (2)

و برق [ از سنگ ] همى جهانند ،

﴿العادیات‏، 2﴾

فَالْمُغِیرَاتِ صُبْحاً (3)

و صبحگاهان هجوم آرند ،

﴿العادیات‏، 3﴾

فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً (4)

و با آن [ یورش ] ، گَردى برانگیزند ،

﴿العادیات‏، 4﴾

فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً (5)

و بدان [ هجوم ] ، در دل گروهى درآیند ،

﴿العادیات‏، 5﴾

إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ (6)

که انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است ،

﴿العادیات‏، 6﴾

وَ إِنَّهُ عَلَى ذٰلِکَ لَشَهِیدٌ (7)

و او خود بر این [ امر ] ، نیک گواه است .

﴿العادیات‏، 7﴾

وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ (8)

و راستى او سخت شیفته مال است .

﴿العادیات‏، 8﴾

أَ فَلاَ یَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِی الْقُبُورِ (9)

مگر نمى‏داند که چون آنچه در گورهاست بیرون ریخته گردد ،

﴿العادیات‏، 9﴾

سوره القارعة

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿القارعة، 0﴾

الْقَارِعَةُ (1)

کوبنده ،

﴿القارعة، 1﴾

مَا الْقَارِعَةُ (2)

چیست کوبنده ؟

﴿القارعة، 2﴾

وَ مَا أَدْرَاکَ مَا الْقَارِعَةُ (3)

و تو چه دانى که کوبنده چیست ؟

﴿القارعة، 3﴾

یَوْمَ یَکُونُ النَّاسُ کَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ‌ (4)

روزى که مردم چون پروانه [ هاى ] پراکنده گردند ،

﴿القارعة، 4﴾

وَ تَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ‌ (5)

و کوه‏ها مانند پشمِ زده‏شده رنگین شود .

﴿القارعة، 5﴾

فَأَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ‌ (6)

امّا هر که سنجیده‏هایش سنگین برآید ،

﴿القارعة، 6﴾

فَهُوَ فِی عِیشَةٍ رَاضِیَةٍ (7)

پس وى در زندگى خوشى خواهد بود !

﴿القارعة، 7﴾

وَ أَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ‌ (8)

و امّا هر که سنجیده‏هایش سَبُک برآید ،

﴿القارعة، 8﴾

فَأُمُّهُ هَاوِیَةٌ (9)

پس جایش « هاویه » باشد .

﴿القارعة، 9﴾

وَ مَا أَدْرَاکَ مَا هِیَهْ‌ (10)

و تو چه دانى که آن چیست ؟

﴿القارعة، 10﴾

نَارٌ حَامِیَةٌ (11)

آتشى است سوزنده .

﴿القارعة، 11﴾

سوره التکاثر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿التکاثر، 0﴾

أَلْهَاکُمُ التَّکَاثُرُ (1)

تفاخر به بیشتر داشتن ، شما را غافل داشت .

﴿التکاثر، 1﴾

حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ (2)

تا کارتان [ و پایتان ] به گورستان رسید .

﴿التکاثر، 2﴾

کَلاَّ سَوْفَ تَعْلَمُونَ‌ (3)

نه چنین است ، زودا که بدانید .

﴿التکاثر، 3﴾

ثُمَّ کَلاَّ سَوْفَ تَعْلَمُونَ‌ (4)

باز هم نه چنین است ، زودا که بدانید .

﴿التکاثر، 4﴾

کَلاَّ لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْیَقِینِ‌ (5)

هرگز چنین نیست ، اگر علم الیقین داشتید !

﴿التکاثر، 5﴾

لَتَرَوُنَّ الْجَحِیمَ‌ (6)

به یقین دوزخ را مى‏بینید .

﴿التکاثر، 6﴾

ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَیْنَ الْیَقِینِ‌ (7)

سپس آن را قطعاً به عین الیقین درمى‏یابید .

﴿التکاثر، 7﴾

ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیمِ‌ (8)

سپس در همان روز است که از نعمتِ [ روى زمین ] پرسیده خواهید شد .

﴿التکاثر، 8﴾

سوره العصر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿العصر، 0﴾

وَ الْعَصْرِ (1)

سوگند به عصرِ [ غلبه حقّ بر باطل ] ،

﴿العصر، 1﴾

إِنَّ الْإِنْسَانَ لَفِی خُسْرٍ (2)

که واقعاً انسان دستخوشِ زیان است ;

﴿العصر، 2﴾

إِلاَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَ تَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ (3)

مگر کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کرده و همدیگر را به حقّ سفارش و به شکیبایى توصیه کرده‏اند .

﴿العصر، 3﴾

سوره الهمزة

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الهمزة، 0﴾

وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ (1)

واى بر هر بدگوى عیبجویى ،

﴿الهمزة، 1﴾

الَّذِی جَمَعَ مَالاً وَ عَدَّدَهُ‌ (2)

که مالى گرد آورد و برشمردش .

﴿الهمزة، 2﴾

یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ‌ (3)

پندارد که مالش او را جاوید کرده ;

﴿الهمزة، 3﴾

کَلاَّ لَیُنْبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ (4)

ولى نه ! قطعاً در آتش خردکننده فرو افکنده خواهد شد .

﴿الهمزة، 4﴾

وَ مَا أَدْرَاکَ مَا الْحُطَمَةُ (5)

و تو چه دانى که آن آتشِ خردکننده چیست ؟

﴿الهمزة، 5﴾

نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ (6)

آتشِ افروخته خدا [ یى ] است .

﴿الهمزة، 6﴾

الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ (7)

[ آتشى ] که به دلها مى‏رسد .

﴿الهمزة، 7﴾

إِنَّهَا عَلَیْهِمْ مُؤْصَدَةٌ (8)

و [ آتشى که ] در ستونهایى دراز ، آنان را در میان فرامى‏گیرد .

﴿الهمزة، 8﴾

فِی عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ (9)

و [ آتشى که ] در ستونهایى دراز ، آنان را در میان فرامى‏گیرد .

﴿الهمزة، 9﴾

سوره الفیل

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الفیل‏، 0﴾

أَ لَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِأَصْحَابِ الْفِیلِ‌ (1)

مگر ندیدى پروردگارت با پیلداران چه کرد ؟

﴿الفیل‏، 1﴾

أَ لَمْ یَجْعَلْ کَیْدَهُمْ فِی تَضْلِیلٍ‌ (2)

آیا نیرنگشان را بر باد نداد ؟

﴿الفیل‏، 2﴾

وَ أَرْسَلَ عَلَیْهِمْ طَیْراً أَبَابِیلَ‌ (3)

و بر سر آنها ، دسته دسته پرندگانى « ابابیل » فرستاد .

﴿الفیل‏، 3﴾

تَرْمِیهِمْ بِحِجَارَةٍ مِنْ سِجِّیلٍ‌ (4)

[ که ] بر آنان سنگهایى از گِلِ [ سخت ] مى‏افکندند .

﴿الفیل‏، 4﴾

فَجَعَلَهُمْ کَعَصْفٍ مَأْکُولٍ‌ (5)

و [ سرانجام ، خدا ] آنان را مانند کاه جویده شده گردانید .

﴿الفیل‏، 5﴾

سوره قریش‏

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿قریش‏، 0﴾

لِإِیلاَفِ قُرَیْشٍ‌ (1)

براى اُلفت دادنِ قریش ،

﴿قریش‏، 1﴾

إِیلاَفِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاءِ وَ الصَّیْفِ‌ (2)

الفتشان هنگام کوچ زمستان و تابستان ، [ خدا پیلداران را نابود کرد . ]

﴿قریش‏، 2﴾

فَلْیَعْبُدُوا رَبَّ هٰذَا الْبَیْتِ‌ (3)

پس باید خداوند این خانه را بپرستند ;

﴿قریش‏، 3﴾

الَّذِی أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَ آمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ‌ (4)

همان [ خدایى ] که در گرسنگى غذایشان داد ، و از بیم [ دشمن ] آسوده‏خاطرشان کرد .

﴿قریش‏، 4﴾

سوره الماعون

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الماعون‏، 0﴾

أَ رَأَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ‌ (1)

آیا کسى را که [ روزِ ] جزا را دروغ مى‏خواند ، دیدى ؟

﴿الماعون‏، 1﴾

فَذٰلِکَ الَّذِی یَدُعُّ الْیَتِیمَ‌ (2)

این همان کس است که یتیم را بسختى مى‏راند ،

﴿الماعون‏، 2﴾

وَ لاَ یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ‌ (3)

و به خوراک دادن بینوا ترغیب نمى‏کند .

﴿الماعون‏، 3﴾

فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ‌ (4)

پس واى بر نمازگزارانى‏

﴿الماعون‏، 4﴾

الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلاَتِهِمْ سَاهُونَ‌ (5)

که از نمازشان غافلند ،

﴿الماعون‏، 5﴾

الَّذِینَ هُمْ یُرَاءُونَ‌ (6)

آنان که ریا مى‏کنند ،

﴿الماعون‏، 6﴾

وَ یَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ‌ (7)

و از [ دادن ] زکات [ و وسایل و ما یحتاج خانه ] خوددارى مى‏ورزند .

﴿الماعون‏، 7﴾

سوره الکوثر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الکوثر، 0﴾

إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ (1)

ما تو را [ چشمه ] کوثر دادیم ،

﴿الکوثر، 1﴾

فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَ انْحَرْ (2)

پس براى پروردگارت نماز گزار و قربانى کن .

﴿الکوثر، 2﴾

إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ (3)

دشمنت خود بى‏تبار خواهد بود .

﴿الکوثر، 3﴾

سوره کافرون

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الکافرون‏، 0﴾

قُلْ یَا أَیُّهَا الْکَافِرُونَ‌ (1)

بگو : « اى کافران ،

﴿الکافرون‏، 1﴾

لاَ أَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ‌ (2)

آنچه مى‏پرستید ، نمى‏پرستم .

﴿الکافرون‏، 2﴾

وَ لاَ أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ (3)

و آنچه مى‏پرستم ، شما نمى‏پرستید .

﴿الکافرون‏، 3﴾

وَ لاَ أَنَا عَابِدٌ مَا عَبَدْتُمْ‌ (4)

و نه آنچه پرستیدید من مى‏پرستم .

﴿الکافرون‏، 4﴾

وَ لاَ أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ (5)

و نه آنچه مى‏پرستم شما مى‏پرستید .

﴿الکافرون‏، 5﴾

لَکُمْ دِینُکُمْ وَ لِیَ دِینِ‌ (6)

دین شما براى خودتان ، و دینِ من براى خودم . »

﴿الکافرون‏، 6﴾

سوره النصر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿النصر، 0﴾

إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ‌ (1)

چون یارىِ خدا و پیروزى فرا رَسَد ،

﴿النصر، 1﴾

وَ رَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فِی دِینِ اللَّهِ أَفْوَاجاً (2)

و ببینى که مردم دسته‏دسته در دین خدا درآیند ،

﴿النصر، 2﴾

فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ وَ اسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ کَانَ تَوَّاباً (3)

پس به ستایش پروردگارت نیایشگر باش و از او آمرزش خواه ، که وى همواره توبه‏پذیر است .

﴿النصر، 3﴾

سوره المسد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿المسد، 0﴾

تَبَّتْ یَدَا أَبِی لَهَبٍ وَ تَبَ‌ (1)

بریده باد دو دست ابو لهب ، و مرگ بر او باد .

﴿المسد، 1﴾

مَا أَغْنَى عَنْهُ مَالُهُ وَ مَا کَسَبَ‌ (2)

دارایى او و آنچه اندوخت ، سودش نکرد .

﴿المسد، 2﴾

سَیَصْلَى نَاراً ذَاتَ لَهَبٍ‌ (3)

بزودى در آتشى پُرزبانه درآید .

﴿المسد، 3﴾

وَ امْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ‌ (4)

و زنش ، آن هیمه‏کش [ آتش فروز ] ،

﴿المسد، 4﴾

فِی جِیدِهَا حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ (5)

بر گردنش طنابى از لیف خرماست .

﴿المسد، 5﴾

سوره تبت

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿المسد، 0﴾

تَبَّتْ یَدَا أَبِی لَهَبٍ وَ تَبَ‌ (1)

بریده باد دو دست ابو لهب ، و مرگ بر او باد .

﴿المسد، 1﴾

مَا أَغْنَى عَنْهُ مَالُهُ وَ مَا کَسَبَ‌ (2)

دارایى او و آنچه اندوخت ، سودش نکرد .

﴿المسد، 2﴾

سَیَصْلَى نَاراً ذَاتَ لَهَبٍ‌ (3)

بزودى در آتشى پُرزبانه درآید .

﴿المسد، 3﴾

وَ امْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ‌ (4)

و زنش ، آن هیمه‏کش [ آتش فروز ] ،

﴿المسد، 4﴾

فِی جِیدِهَا حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ (5)

بر گردنش طنابى از لیف خرماست .

﴿المسد، 5﴾

سوره فلق

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الفلق‏، 0﴾

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ‌ (1)

بگو : « پناه مى‏برم به پروردگار سپیده دم ،

﴿الفلق‏، 1﴾

مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ‌ (2)

از شرّ آنچه آفریده ،

﴿الفلق‏، 2﴾

وَ مِنْ شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ‌ (3)

و از شرّ تاریکى چون فراگیرد ،

﴿الفلق‏، 3﴾

وَ مِنْ شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِی الْعُقَدِ (4)

و از شرّ دمندگان افسون در گره‏ها ،

﴿الفلق‏، 4﴾ 

وَ مِنْ شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ (5)

سوره مبارکه الناس

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الناس‏، 0﴾

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ‌ (1)

بگو : « پناه مى‏برم به پروردگار مردم ،

﴿الناس‏، 1﴾

مَلِکِ النَّاسِ‌ (2)

پادشاه مردم ،

﴿الناس‏، 2﴾

إِلٰهِ النَّاسِ‌ (3)

معبودِ مردم ،

﴿الناس‏، 3﴾

مِنْ شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ‌ (4)

از شرّ وسوسه‏گر نهانى ;

﴿الناس‏، 4﴾

الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاسِ‌ (5)

آن کس که در سینه‏هاى مردم وسوسه مى‏کند ،

﴿الناس‏، 5﴾

مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ‌ (6)

چه از جنّ و [ چه از ] انس . »

﴿الناس‏، 6﴾