سوره العادیات

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿الزلزلة، 0﴾

إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا (1)

آن گاه که زمین به لرزش [ شدید ] خود لرزانیده شود ،

﴿الزلزلة، 1﴾

وَ أَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا (2)

و زمین بارهاى سنگین خود را برون افکند ،

﴿الزلزلة، 2﴾

وَ قَالَ الْإِنْسَانُ مَا لَهَا (3)

و انسان گوید : « [ زمین ] را چه شده است ؟ »

﴿الزلزلة، 3﴾

یَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا (4)

آن روز است که [ زمین ] خبرهاى خود را باز گوید .

﴿الزلزلة، 4﴾

بِأَنَّ رَبَّکَ أَوْحَى لَهَا (5)

[ همان گونه ] که پروردگارت بدان وحى کرده است .

﴿الزلزلة، 5﴾

یَوْمَئِذٍ یَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتاً لِیُرَوْا أَعْمَالَهُمْ‌ (6)

آن روز ، مردم [ به حال ] پراکنده برآیند تا [ نتیجه ] کارهایشان به آنان نشان داده شود .

﴿الزلزلة، 6﴾

فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْراً یَرَهُ‌ (7)

پس هر که هموزن ذرّه‏اى نیکى کند [ نتیجه ] آن را خواهد دید .

﴿الزلزلة، 7﴾

وَ مَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرّاً یَرَهُ‌ (8)

و هر که هموزن ذرّه‏اى بدى کند [ نتیجه ] آن را خواهد دید .

﴿الزلزلة، 8﴾

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‌ (0)

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

﴿العادیات‏، 0﴾

وَ الْعَادِیَاتِ ضَبْحاً (1)

سوگند به مادیانهایى که با همهمه تازانند و با سمّ [ هاى ] خود از سنگ آتش مى‏جهانند !

﴿العادیات‏، 1﴾

فَالْمُورِیَاتِ قَدْحاً (2)

و برق [ از سنگ ] همى جهانند ،

﴿العادیات‏، 2﴾

فَالْمُغِیرَاتِ صُبْحاً (3)

و صبحگاهان هجوم آرند ،

﴿العادیات‏، 3﴾

فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً (4)

و با آن [ یورش ] ، گَردى برانگیزند ،

﴿العادیات‏، 4﴾

فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً (5)

و بدان [ هجوم ] ، در دل گروهى درآیند ،

﴿العادیات‏، 5﴾

إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ (6)

که انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است ،

﴿العادیات‏، 6﴾

وَ إِنَّهُ عَلَى ذٰلِکَ لَشَهِیدٌ (7)

و او خود بر این [ امر ] ، نیک گواه است .

﴿العادیات‏، 7﴾

وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ (8)

و راستى او سخت شیفته مال است .

﴿العادیات‏، 8﴾

أَ فَلاَ یَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِی الْقُبُورِ (9)

مگر نمى‏داند که چون آنچه در گورهاست بیرون ریخته گردد ،

﴿العادیات‏، 9﴾