بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿البلد، 0﴾
لاَ أُقْسِمُ بِهٰذَا الْبَلَدِ (1)
سوگند به این شهر ،
﴿البلد، 1﴾
وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهٰذَا الْبَلَدِ (2)
و حال آنکه تو در این شهر جاى دارى ;
﴿البلد، 2﴾
وَ وَالِدٍ وَ مَا وَلَدَ (3)
سوگند به پدرى [ چنان ] و آن کسى را که به وجود آورد ;
﴿البلد، 3﴾
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی کَبَدٍ (4)
براستى که انسان را در رنج آفریدهایم .
﴿البلد، 4﴾
أَ یَحْسَبُ أَنْ لَنْ یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ (5)
آیا پندارد که هیچ کس هرگز بر او دست نتواند یافت ؟
﴿البلد، 5﴾
یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالاً لُبَداً (6)
گوید : « مال فراوانى تباه کردم . »
﴿البلد، 6﴾
أَ یَحْسَبُ أَنْ لَمْ یَرَهُ أَحَدٌ (7)
آیا پندارد که هیچ کس او را ندیده است ؟
﴿البلد، 7﴾
أَ لَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَیْنَیْنِ (8)
آیا دو چشمش ندادهایم ؟
﴿البلد، 8﴾
وَ لِسَاناً وَ شَفَتَیْنِ (9)
و زبانى و دو لب .
﴿البلد، 9﴾
وَ هَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ (10)
و هر دو راه [ خیر و شرّ ] را بدو نمودیم .
﴿البلد، 10﴾
فَلاَ اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ (11)
و [ لى ] نخواست از گردنه [ عاقبتنگرى ] بالا رَوَد !
﴿البلد، 11﴾
وَ مَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَةُ (12)
و تو چه دانى که آن گردنه [ سخت ] چیست ؟
﴿البلد، 12﴾
فَکُّ رَقَبَةٍ (13)
بندهاى را آزادکردن ،
﴿البلد، 13﴾
أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ (14)
یا در روز گرسنگى ، طعامدادن :
﴿البلد، 14﴾
یَتِیماً ذَا مَقْرَبَةٍ (15)
به یتیمى خویشاوند ،
﴿البلد، 15﴾
أَوْ مِسْکِیناً ذَا مَتْرَبَةٍ (16)
یا بینوایى خاکنشین .
﴿البلد، 16﴾
ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ تَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ (17)
علاوه بر این از زمره کسانى باشد که گرویده و یکدیگر را به شکیبایى و مهربانى سفارش کردهاند ;
﴿البلد، 17﴾
أُولٰئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ (18)
اینانند خجستگان .
﴿البلد، 18﴾
وَ الَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ (19)
و کسانى که به انکارِ نشانههاى ما پرداختهاند ، آنانند ناخجستگان شوم .
﴿البلد، 19﴾
عَلَیْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ (20)
بر آنان آتشى سرپوشیده احاطه دارد .
﴿البلد، 20﴾
افرین بر این اراده